Rond 1977, meer dan een mensenleven geleden, ging ik naar de film La Dentellière van Claude Goretta. De hoofdrol wordt in die film vertolkt door een nog heel erg jonge Isabelle Huppert. Het was de eerste keer dat ik haar als actrice zag en het zou haar doorbraak worden. Haar succes nadien is bijna ongeëvenaard. Als je de lijst films bekijkt waarin ze meespeelde… enorm. Veel films waar ik met plezier aan terugdenk. Films vaak ook waar ik nog lang mee rondliep. Omdat ze me diep geraakt hebben. Neem bijvoorbeeld ‘Sauve qui peut (la vie)’ van Godart waarin ze een hoer met filosofische en masochistische inslag speelt. Haar gezicht van toen, straalt een en al onschuld uit. Dat contrasteert nogal met de rol die ze in die film speelt. Dat onschuldige gezicht heeft ze wat mij betreft nog steeds. En ook nu nog lijkt ze die tegenstelling ‘onschuldig gezicht’ – ‘verborgen lusten’ op te zoeken. Een heel bijzondere actrice, vind ik.

Maar de eerste film die ik van haar zag was dus La Dentellière. Toen nog geen tegenstelling tussen onschuldig gezichtje tegenover een op lust uit zijnde vrouw. Alleen maar onschuld. In de film speelt ze een meisje. Eenvoudig van geest. Ze werkt als kapster. Ze wordt verliefd op een student die ze tijdens een vakantie ontmoet. De liefde is wederzijds en ze gaan samenwonen. Maar het meisje kan niet voldoen aan de intellectuele en culturele eisen die de student aan haar stelt en uiteindelijk maakt hij het uit. Nu ik het zo opschrijf…een beetje een lullig verhaaltje. Maar, het kapstertje kan deze scheiding niet verwerken. In de laatste scene zien we Huppert als het kapstertje in een psychiatrisch ziekenhuis. Met wegdraaiende ogen. Haar emoties waren haar te veel geworden. Erg romantisch. Een causaal verband tussen een ernstig psychiatrische ziekte en een gebeurtenis heb ik verder nooit zo zuiver gezien als in die film, zeker niet in het ‘echt’.

Of toch. Eergisteren. Via LinkedIn. Zoals wellicht bekend is het bedrijf waar ik werk een heuse prooi geworden. Een ander groot verzekeringsbedrijf wil het bedrijf waar ik werk overnemen. Daarvoor heeft die grote jongen een bod gedaan op de aandelen van mijn bedrijf. Dat werd van de hand gewezen, maar iedereen vermoed dat dat niet het eind van het verhaal is. Kortgeleden liet de grote speler op de markt weten dat ze, ondanks de afwijzing, toch nog geïnteresseerd waren in mijn bedrijf. Ook weet ik dat er allerhande onderhandelingen plaatsvinden. Waar die over gaan, geen idee. Het speelt zich allemaal in het verborgene af.

Gisteren kreeg ik een melding dat één van de managers van mijn bedrijf waarmee ik een connectie via LinkedIn heb, zijn titel veranderd heeft. Van manager hupsepups, naar Lid van de Raad van bestuur voor de samenwerking tussen hun en mijn bedrijf. Dat bracht op de werkvloer een schok teweeg. Meerdere collega’s hadden het gelezen. Zijn we al zover? En niemand weet ervan? Hoe kan dat? Aandeelhouders moeten daar toch over beslissen.

Na de eerste schok kwam het nieuws dat de betreffende manager de weg kwijt is. Een soort Dentellière dus. De emoties werden hem teveel en toen ging het mis. Iets knapte in zijn brein en weg realiteitszin. Bij zijn profiel op LinkedIn schreef hij een titel die hem wel beviel maar die volkomen verzonnen bleek. Als ik mag kiezen dan knapt er liever wat in mijn brein naar aanleiding van de liefde dan in verband met de overname van aandelen van het ene bedrijf door het andere. Wat een beroerde reden!!!