Op mijn bureau ligt ‘Business Analysis; third edition’. Ik heb het via Internet besteld. Tweedehands, want ik wilde de kosten beperkt houden. Toen het binnen was en ik het uit de gewatteerde envelop had gehaald, wist ik het al: Dit boek gaat een tijdje op mijn bureau liggen. In die tijd maakt het me bijzonder somber. Het eind van het liedje is dat ik het in de kast stop. Ongelezen. En met het verdwijnen van dit boek van mijn bureau, keert mijn levensvreugde terug; wat de consequenties ook zijn. Maar zover is het nog lang niet, helaas. Naast mijn toetsenbord walmt het boek haar ongeëvenaarde saaiheid.

Laat ik het beestje maar bij zijn naam noemen: Bij mijn werkgever is het kommer en kwel. De financiële sector. Jarenlang was in deze sector de sky the limit. Er werden kapitalen verdiend. Over de ruggen van argeloze mensen en een argeloze overheid heen. Daar is met straffe hand een einde aan gemaakt. Nu mag er in de financiële sector eigenlijk helemaal niets meer verdiend worden. Ook niet goed, maar draai de publieke opinie maar eens om. Men blijft het idee houden dat het grote geld in de financiële sector zit. Misschien denk ik het zelf ook nog wel. Voel ik het nog…

Ik ben bij een bedrijf in de financiële sector gaan werken omdat ik een rijke werkgever wilde. Ik hoopte de overstap te maken naar baden in weelde. Bij mijn vorige werkgever had ik zo’n beetje alles meegemaakt wat je als werknemer kunt meemaken in het bedrijfsleven (lelijk woord!). We waren juichend eerste; de absolute marktleider. Vandaar zakten we af naar tweede speler op de markt. Daarna gingen we pardoes failliet. Vervolgens een doorstart bij een grotere broer en uiteindelijk trok grotere broer de stekker eruit. Dat was allemaal niet fraai en kostte ons veel kopzorgen. Bovendien zat ik voor die werkgever veel in de auto; hij zat nogal een eind van Amsterdam vandaan.

Daarom dus de financiële sector. Rijk en lekker dicht bij huis. De kopzorgen waren er net zo goed, maar dan anders. Morele kopzorgen. Ik hou niet van bedrijven die winst maken over de rug van argeloze, hoewel op geld beluste, mensen heen. Het eerste waar ik mee geconfronteerd werd waren de wurgpolissen. Door een tegenvallende beurs moesten mensen eindeloos meer betalen voor hun kapitaalverdubbelingspolis dan ze er ooit voor terug zouden krijgen. Dat terwijl de provisie en de kosten rijkelijk in de zakken van de tussenpersoon en de verzekeraar vloeide. Dat voelde niet goed, en het was niet goed.

Door al dat stevige aanpakken van de sector zijn de inkomsten dramatisch gedaald en is binnen de sector ‘kostenbesparing’ het mantra geworden. Kostenbesparing = ‘mensen ontslaan’. Daarvoor halen ze alles uit de kast. Wie het examen ‘Business Analysis; third edition’ niet gehaald heeft, kan het wel vergeten. Vandaar dat er een dreigend boek op mijn bureau ligt. Naast mijn toetsenbord. Zo verschrikkelijk saai! Als ik het boek zie dan daalt de somberheid op mij neer. Ik ga het niet lezen. Waarschijnlijk. Ik zou niet weten hoe. Het leven is te mooi voor ‘Business Analysis; third edition’. Echt te mooi!