Ik heb veel gedreigd in mijn leven. Tegen mijn broer en zus toen ik klein was, en later tegen mijn klasgenoten op school en ook wel tegen mijn kinderen. Het bleek een strategie waarmee je weinig bereikt. Eigenlijk bereik je er zelden iets mee. Meestal was dat voor mijn tegenstrevers juist een reden om door te gaan met het gedrag dat ik niet wilde: ‘Kom maar op dan!’, zeiden ze dan voordat ze me preventief een klap voor mijn kop gaven. Later, bij mijn eigen kinderen, sorteerde dreigen met straf wel enig effect omdat ze daarmee straf konden ontlopen. Maar dat wilde ik dus helemaal niet. Ik wilde niet dat ze hun best deden om straf te ontlopen, maar dat ze hun gedrag veranderden. Maar daar moest ik wel op gewezen worden; mijn geliefde zag wat er gebeurde met het gedrag van onze kinderen als ik dreigde. Ze wees me erop. En omgekeerd zag ik het bij haar net zo goed gebeuren. Dreigen doe je niet vanuit je ratio maar vanuit je emotie. Op de één of andere manier maakt emotie je blind. Je ziet niet dat het effect van je dreigementen vrijwel nihil is, maar het lucht je wel op. Flink dreigen geeft je het bevrijdende gevoel dat je er iets aan doet. Eén van de problemen van dreigen is dat je je dreigement gewicht moet geven. De bedreigde moet het idee hebben dat jij in staat bent om het dreigement uit te voeren. Is dat niet zo, dan sta je feitelijk met lege handen en wordt je stevig uitgelachen. Dreig je kinderen dus nooit met vijf maanden eenzame opsluiting op water en brood want dat heeft geen zin.

In sommige landen is het naar verluidt heel gewoon dat je voortdurend bedreigd wordt. Noord-Korea, bijvoorbeeld. Ik moet het doen met wat ik gehoord heb, maar als ik geloof wat ik gehoord heb, dan is het er bar en boos. Mensen leven daar onder voortdurende dreiging. Ze kunnen worden opgesloten, gemarteld of gedood als ze iets doen wat de machthebbers niet zint. De machthebbers van Noord-Korea zint veel niet, zo heb ik me laten vertellen. Ze schijnen daar niet alleen te dreigen om te zorgen dat je dingen niet doet, maar ook om je dingen juist wel te laten doen. Dat is nog even een tandje erger. Zo dwingen ze je om die lelijke kop van hun leider te zien als het zonnetje in huis. Dat valt niet mee. Omdat ik weet dat dreigen heel weinig zin heeft en dat het slechts het vermijden van straf is, denk ik dat weinigen in Noord-Korea in dat verschrikkelijke hoofd van Kim Jong-Un ook maar iets positiefs zien. Dat het regime van deze ‘goddelijke’ leider de ene gruwelijke misstap maakt na de andere, maakt de gewone Noord-Koreaan die alleen maar bezig is om straf te ontlopen, niet slecht.

Op dit moment zitten we met de idiote situatie dat een leider van Noord-Korea die zijn eigen bevolking bedreigd op zijn beurt zwaar bedreigd wordt door Donald Trump. Niet alleen het regime wordt bedreigd, maar het hele volk en het hele land. Een bedreiging die voortkomt uit de emoties van Donald Trump. Omdat Kim Jong-Un ook best machtig is – hij heeft ook de beschikking over verschrikkelijke wapens – dreigt hij steevast terug. Omdat dreigen zonder dat je dat kunt waarmaken een lachertje is, leven we door twee idioten op dit moment op het randje van de afgrond; je denkt dat het ver weg is, maar een oorlog kent haar eigen onvoorspelbare dynamiek…ook wij zijn dan niet meer veilig.