Ik vind gekke dingen leuk, ik geef het toe. Sinds de opkomst van internet en YouTube is er ook zo verschrikkelijk veel beschikbaar gekomen en is datgene wat je leuk vindt zo dichtbij; een paar klikken weg. Vroeger zou ik er niet over piekeren om naar een bokswedstrijd te gaan. Ga je naar YouTube dat vind je alle bokswedstrijden bij elkaar die je maar zou willen zien. Met bokswedstrijden zo dichtbij, dan raakt deze jongen behoorlijk gefascineerd. Twee mannen die erop uit zijn om elkaar, met inachtneming van bepaalde regels, zo hard mogelijk proberen te slaan. Die elkaar proberen uit te schakelen. Hoewel het verstandige en empathische mannetje in mij me voortdurend de les leest, ziet mijn sensatiebeluste ik het liefst een hele sterke kerel wankelen onder de klappen die een ander hem toebedeeld… En dan dooft het licht…Bij de bokser, wel te verstaan. Mijn fascinatie voor de boksende mens werd nog heftiger toen positivo Rico Verhoeven op het toneel verscheen. Mijn toneel verscheen, want voor anderen bestond de kickboksende wereldkampioen al heel lang. Sinds hij gehakt maakte van Badr Hari, werd hij beroemd bij mij en meteen ook erg geliefd. En niet alleen bij mij werd hij erg geliefd. Menig frêle presentatrice kan het niet laten om even aan zijn massieve biceps te voelen of eens flink te porren tegen zijn gespierde buik. De GVR staat dat minzaam toe terwijl de presentatrice haar misbruikte knuistjes wappert om de pijn te verjagen; alsof ze tegen een betonnen muur heeft gestompt, zo voelt die buik.

Met Rico Verhoeven kwam er ook nog eens een nationalistische component bij het in elkaar slaan van een ander. Wat een sensatie toen hij het opnam tegen Belg Jamal Ben Saddik. Vooral het slotakkoord was sensationeel. Alsof hij die reusachtige en beresterke tegenstander met bakstenen om zijn oren sloeg. En toen zakte de tegenstander in elkaar. Als een plumpudding en min of meer overeind gehouden door de touwen…

Nog sensationeler dan onze Rico vind ik de vechtende meiden. Jazeker, die heb je ook. Kickboksende meiden die erop uit zijn om het gezicht van een andere meid compleet te verbouwen. Ik kan het niet laten; bij mij moet de knapste winnen. Lullig, toch? Eén van de knapperds is een Nederlands vrouw. Een opkomende ster, tenminste als je de verhalen mag geloven: Esma Hasshass. Alleen al vanwege haar naam zou ze moeten winnen. Prachtig zwart haar tot op haar billen, gevlochten tot een strakke vlecht die tijdens het gevecht vervaarlijk zwiept. Een verfijnd gezicht waarvan je hoopt dat het nooit slaag zal ontvangen, maar ja…dat hoort bij de sport. Ik zag haar in gevecht met Klaudia Pawicka. De arme Klaudia is stukken minder knap dan onze Esma. Ook stukken minder goed, constateerde ik. Sjonge wat moest ze een klappen slikken van de charmant ronddansende Esma HASSHASS. Klaudia werd er niet mooier van, dat kan ik wel zeggen. Compleet uitgeput ontving ze de ene klap na de andere van de dartelende nymf met de lange vlecht in een ongelijke bitchfight. De Poolse werd kleiner en kleiner terwijl de Nederlandse knapper en knapper werd. Zo gaat dat. Geen twijfel wie de kloppartij won, uiteindelijk; Esma Hasshass natuurlijk.

De kickbokster bleek ook een eigen videokanaal te hebben. Omdat ik best graag kijk naar knappe meiden, selecteerde ik één van haar vlogs. Esma Hasshass met loshangend haar. Dat was het enige dat mij bij bleef. Hoewel, ze ging shoppen met haar zus. Jezus, wat saai! Snel die vlog uitgezet en hop weer gekozen voor een filmpje waarin ze een andere meid lens slaat.