Ja, ik ben te dik. Dat heb ik al vaker gezegd, maar het is de waarheid. Ik heb van alles geprobeerd maar ik blijf een tonnetje. Niet zo dat mensen mij nakijken, maar men ziet in mij toch al snel een levensgenieter. Dat ben ik ook. Tenminste wat eten betreft. Ik kan me ’s ochtends al fiks bezig houden met wat ik ’s avonds ga eten. Het is dat ik diabetespatiënt ben, dat houdt mij behoorlijk in toom. Dat maakt het leven in zekere zin makkelijk. Koek en snoep mag ik niet, dus daar hoef ik ook niets van te vinden. Voordat de diabetes goed toesloeg, was het een heel gedoe om me te houden aan dat ene koekje of dat ene snoepje. Mijn huisarts bleef zo lang hameren op dat afvallen dat ik een andere huisarts genomen heb. Slecht van mij, nee, dat niet. Ik ben weliswaar niet veel afgevallen, maar dat was ik ook niet als ik bij mijn oude huisarts was gebleven. Nu heb ik vooral het slechte gevoel dat ze me gaf uitgeschakeld.

De zwaarste strijd tegen overgewicht gevoerd heb, leek een beetje op de Amerikaanse strijd in Irak. Een razendsnelle overwinning die later een slopend verlies bleek te zijn. In no time wist ik met het points dieet van de gewicht-in-de-gaten-houders mijn gewicht aanzienlijk naar beneden te krijgen. Niet dat het ooit op het gewicht is geweest dat het had moeten zijn, maar toch een heel eind in de goede richting. Ik had er toen ook lol in om voor dat dieet alternatieven te vinden voor alles dat ik heel erg lekker vond. Zo maakte ik bijvoorbeeld van magere kwark, een half ei, een handje twintig plus kaas en wat peper en zout een magere variatie van een heerlijke romige bechamelsaus. Kijk dan, best lekker voor een keertje.

Ik raakte mijn buik voor een tijdje kwijt. Mijn vingers werden zo slank dat mijn trouwring niet meer paste en ik hem bij het afdrogen van mijn handen per ongeluk in de afvalbak met papieren handdoekjes heb weggegooid. Ik moest nieuwe kleren kopen want mijn broeken leken op Volendammer vissersbroeken. En inderdaad kreeg ik een beter zelfbeeld. Maar…ik werd helemaal treurig bij de gedachte dat ik nooit meer vette worst of lekkere kaas kon eten, nooit meer een moorkop of taart met een laagje frangipane op fonceerdeeg en geabricoteerde aardbeien, met toefjes slagroom op de rand…oh jongens ik werd helemaal gek! En zo geschiedde het dat deze jongen tabé zei tegen het gewicht-in-de-gaten-houders-dieet en weer helemaal los ging op wat moeder aarde ons aan lekkers te bieden had. Ik trapte nog net op tijd op de rem om niet door de grenzen van mijn ‘normale’ gewicht te schieten.

Ik doe er wel grappig over, maar die bolle buik geeft me echt een slecht zelfbeeld. Ook mijn dikke kop zit me dwars. Inderdaad alleen als ik in de spiegel kijk. Maar…overal waar ik kijk zie ik reflecties van mezelf.. En dan ontbreekt er altijd wel wat aan, vind ik. De psychologe Jessica Alleva is gepromoveerd op dit probleem, lees ik. Ze heeft onderzoek gedaan naar het verbeteren van het zelfbeeld van mensen. Bij gepromoveerde psychologen heb ik altijd last van het Diederik Stapel syndroom, maar wie weet, heeft ze toch iets gevonden dat ons kan helpen. Ons, met dat slechte zelfbeeld. Binnenkort komt er vast een populair wetenschappelijke versie uit van haar proefschrift; dat wacht ik af!