Op het ogenblik wordt er gediscussieerd over een onderwerp dat mij nu niet meer dwars zit maar ons wel heel erg dwarsgezeten heeft: Het laten vaccineren van je kinderen. Zoals vaak houden voor- en tegenstanders hun emoties maar moeilijk onder controle terwijl dat wel belangrijk is. Het gaat om heel delicate zaken.  Het gaat om de gezondheidsrisico’s van je kinderen. Jij als ouder bent daar verantwoordelijk voor. Mijn kinderen zijn volwassen, maar nu mijn jongste op vakantie in Thailand is, komen er toch weer, heel lichtjes, ongeruste bubbeltjes boven; hebben we het wel goed gedaan? Dat is natuurlijk een vraag die je je vaak stelt, maar bij beslissingen die je destijds expliciet genomen hebt over het aanvaarden van gezondheidsrisico’s van je kinderen voelt dat toch net iets anders.

Toen de oudste nog maar net geboren was, stonden we voor moeilijke beslissingen. Laten we ons jongetje inenten of niet? Helemaal geen makkelijke keuze als je nog maar net droog achter je oren bent. Je moet er samen uitkomen maar wat ken je elkaar nou helemaal? Achter mijn geliefde bevond zich een voor mij nog onbekend scala aan ideeën, opvattingen, opvoeding en gewoontes. Achter mij trouwens ook. Vanuit haar perspectief was het lichaam sterk en moest het hoogstens geholpen worden in het bestrijden van ziektes. Vanuit mijn perspectief moest het kwetsbare lichaam beschermd worden tegen ziekmakende binnendringers. Hoe dicht we in bed tegen elkaar aanlagen, onze opvattingen over het lichaampje dat we te verzorgen hadden gekregen lagen ver uit elkaar. Als ik terugdenk aan onze discussies dan kijk ik met verbazing naar Pauw waarin eergisteren twee vrouwen zó fanatiek tekeergingen. Zij waren zó overtuigd van hun gelijk dat ze de ander geen enkele ruimte boden. Dat ze de ander om de oren sloegen met onderzoeken waarvan niemand, op dat moment, de waarde kon bepalen. Ik zag een arts zinken die echt het beste met iedereen voorhad en ook goed kon uitleggen wat of waarom en hoe. Ik hou niet van dergelijk verbaal geweld.

Josien en ik beseften destijds dat we consensus moesten bereiken en dat we verantwoording op ons namen voor de keuze die we maakten terwijl we lijnrecht tegenover elkaar stonden. Een jaartje of wat voordat ik Josien leerde kennen was ik er nog voorstander van om ouders tijdelijk uit de ouderlijke macht te ontzetten om hun kinderen tegen polio in te enten… Niet inenten associeerde ik zonder meer met de bible belt en achterlijkheid. Ik wist niet dat vanuit een antroposofische perspectief ook heel kritisch naar inenten werd gekeken. Weliswaar met een heel andere kijk op de wereld, maar toch, tegen inenten. Toen kon ik de niet-inenters ineens niet meer afdoen als achterlijke geloofsfanatici…

Wij hebben ons laten voorlichten door artsen. We hebben gewikt en gewogen. We hebben tot diep in de nacht gediscussieerd. We hebben risico’s afgewogen en de verantwoordelijkheid gevoeld die op ons rustte. Uiteindelijk bereikten we de weg die we allebei aanvaardbaar vonden. Dat was moeilijk. Wij zijn er in ieder geval niet zomaar gekomen en hoe waardevol onze discussies ook waren, ik ben blij dat ik niet meer voor deze keuzes sta.