Ik koop al jaren elke maand een lot in de Staatsloterij. Niet bewust; het gaat helemaal automatisch. De zeldzame keer dat ik iets win, wordt het bedrag, zonder dat ik er iets voor hoef te doen, op mijn rekening bijgeschreven. Je kunt nauwelijks zeggen dat ik meespeel in de Staatsloterij, want ik doe er helemaal niets voor. Een bedrag verdwijnt van mijn rekening en soms komt er een bedragje bij. Zo gaat het al jaren. Logischerwijs is de kans verschrikkelijk klein dat ik een klapper maak, maar desalniettemin wil ik mij dat uitzicht op die klapper niet afhandig maken. Als iemand mij erop wees hoe klein de kans was dat ik iets won, leek me dat overdreven. Ik had het idee dat op de tiende van de maand een kopietje van alle verkochte loten in een mand werden gegooid en dat een notaris dan uit die mand een lootje trok. Een beetje zoals dat vroeger op de voetbalclub ging. Maar nee. Ook de niet verkocht loten worden in de mand gegooid en daardoor is de kans dat je wint nog heel veel kleiner. ‘De Jackpot is niet gevallen’… Ik had beter over dat zinnetje moeten nadenken, dan had ik misschien eerder begrepen dat de Staatsloterij een ietsje aan oplichting deed, want volgens mijn logika zou de jackpot ALTIJD moeten vallen. Maar desalniettemin heb ik het spelen in de loterij niet stopgezet. Ergens in mijn achterhoofd blijf ik denken…wie weet…tegen beter weten in.

Toen ik met meespelen begon wist ik nog niet beter. Ik zat toen in een onmogelijke situatie op mijn werk. Ik was nog redelijk jong en geloofde nauwelijks in eigen kunnen. Ik was zomaar door mijn detacherende baas bij een hele grote bank tewerkgesteld. Een afdeling waar ik werkte bewoonde een betrekkelijk grote kantoortuin. ‘Process Design’ heette de afdeling en eigenlijk kan ik pas nu een beetje begrijpen waarom die afdeling zo heette…maar niet echt. Een heus bureau en computer waren er de eerste week nog niet, daarom werd ik met wat systeemdocumentatie midden in de kantoortuin aan de vergadertafels gezet: ‘Hier lees dit maar even door’. Lectuur waar geen touw aan vast te knopen was. Mijn direct leidinggevende zat achter mij. Ik dus met mijn rug naar hem toe. Ik voelde me onzeker. Ik was hier voor duur geld (een uurtarief waar ik toen helemaal benauwd van werd) neergezet, en wat presteerde ik nou helemaal. Ik bladerde door een boel paperassen en ontdekte kop noch staart. Ondertussen bleek mijn leidinggevende (die dus achter mij zat) een hardop pratende chagrijn. ‘Wat een klootzak, moet je nou eens kijken wat een prutcode. Kan ik helemaal overnieuw beginnen. Ze sturen ons de ene klojo na de andere.’ Ik moet zeggen dat dat niet bemoedigend was. Ik sliep er nauwelijks van. Toen besefte ik dat als ik de jackpot zou winnen en ik zette het bedrag tegen 4% op een rekening, dat ik en mijn geliefden dan makkelijk van de rente konden leven en dat ik dan helemaal baas was over wat ik zelf deed. Dat ik me met al mijn heerlijke hobby’s kon gaan vermaken, en niet meer naar deze bank hoefde. Joepie!

Dus nam ik een abonnement (wist Josien niet, want verstandig als ze is, had ze het weggegooid geld gevonden) en de eerste keer zat ik gespannen voor de buis. Stel je eens voor dat ik de jackpot won! Ik zou een normaal huis kopen met een abnormaal lap grond eromheen. Een deel zou bos worden en op dat andere deel ging ik mijn eigen groente telen. Ik zou leuke programmaatjes programmeren voor de lol. Ik kon helemaal mijn gang gaan… Maar ik won helemaal niets. En de keer daarop ook niet. Maar een jaar lang bleef ik dromen van onmetelijke rijkdom. Ik heb dromen gekocht in een tijd dat het wat moeilijk ging. Laat ik het daarop houden. En nu…nu ben ik te lui om het op te zeggen en wie weet…win ik de jackpot…dan krijgen alle drie mijn mannen een huis cadeau van hun pa…