Wij bereiden het begin van de lente voor in een luxehotel in het oosten van het land. In een dorpje waar we beiden veel herinneringen aan hebben. Josien omdat haar oma er jarenlang gewoond heeft. En ik, omdat ik er met school een musical in heb gestudeerd; de Jungleopera! Voor ons beiden erg dierbare herinneringen. Het is onze eerste trip sinds Josien die afgrijselijke duikeling maakte in november. We genieten er enorm van en betreuren het dat we er niet nog meer van kunnen genieten. Josien zoekt een weg om vandaag na het uitchecken nog even het zwembad in te duiken en om nogmaals te ontspannen in de sauna. Hadden we vrijdag al gedaan, maar toch, voor we weer naar huis gaan, nog even…Is er een betere manier om de lente in te luiden?
Er is best wat voor te zeggen om het nieuwe jaar op 21 maart te laten beginnen. Een nieuwe lente een nieuw geluid. In Iran is het vandaag oudjaar. Morgen nieuwjaarsdag met alle tradities die daarbij horen. Lekkere hapjes die je de lente laten proeven. Maar ook de evenknie van onze Zwarte Piet, Hadji Firoez, komt opdagen. De blanke man die zwart geschminkt in zijn rode pak dansend en zingend over straat gaat. Ook daar waren we graag bij geweest. Bij onze vrienden Najme en Reza in Teheran. In dat strenge islamitische land begint de lente (en het jaar) met een heidens feest. En ik weet zeker dat ook de moellahs en de ayatollah vrolijk meedoen! (Misschien een onderzoekje waard: waarom is Hadji Firoez in Iran geen probleem maar Zwarte Piet in Nederland wel…wellicht kunnen we er iets van leren!)
Ik heb al een tijdje geen contact met Najme. Heel soms maak ik me zorgen. In Iran heeft men het idee dat het geluk in Europa op straat ligt. Ik, als Europeaan, vond in Teheran alles eigenlijk veel gewoner dan ik gedacht had. Ik verwachtte minstens dat het openbare leven vijfmaal per dag stil kwam te liggen voor een verplicht gebed. Het was dat ik er speciaal op lette, maar anders had ik de oproepen tot gebed niet eens gemerkt. Goed, je ziet wat vrouwen in lange zwarte gewaden, maar de meeste vrouwen dragen de verplichte hoofddoek vrij achteloos. De Albert Cuyp in Amsterdam verschilt qua hoofddoek niet veel van de Bazaar in Teheran. Wel qua omvang!
Het idee dat in Europa het geluk op straat ligt, doet veel mensen veel slecht. Als mens heb je de plicht om je kinderen zoveel mogelijk kansen te geven. Als je het idee hebt dat je kinderen niet dat kunnen bereiken wat ze zouden kunnen, maar je weet een plek waar dat wel kan, dan ben je haast, als mens, verplicht om daar naartoe te trekken. Najme heeft net zo goed ook dat idee. Haar dochter zal in Iran niet datgene kunnen bereiken wat er in haar zit. In Europa heeft ze veel meer kans. Maar helaas is dat maar een idee. De werkelijkheid is anders. Om het migratieprobleem op te lossen, moeten we onderzoeken hoe we het idee, dat in Europa het geluk op straat ligt, kunnen ontkrachten. Volgens mij is dat de enige manier.
Zo, na dit gemijmer ga ik douchen. Daarna naar het ontbijt; om onze buikjes veel te rond te eten. Ligt het geluk in Europa wel of niet op straat; That’s the question!