Ik laat mij regelmatig negatief uit over gelijkhebbers. Over mensen die de waarheid in pacht hebben. Die het gelijk altijd aan hun zijde hebben. Dat zijn moeilijke mensen om mee om te gaan. Ze staan niet open voor andermans mening, en gaan helemaal uit van hun eigen verhaal. Ze zien de wereld als goed of slecht. Nuance vinden ze een vies woord. Net als compromis. Met een uitspraak als ‘De boel bij elkaar houden’ krijgen ze een waas voor ogen. Niks de boel bij elkaar houden; de ander moet gewoon doen wat jij zegt; jij hebt immers gelijk. Je ziet het al; gelijkhebbers, ze blijven me dwarszitten.

Alle gelijkhebbers…? Nee, er is één uitzondering. Peter R. de Vries, misdaadverslaggever. Hij denkt niet alleen dat hij gelijk heeft, maar heeft het ook. Dat komt door onderwerpen waarover hij het heeft. Met z’n allen hebben we in dit land regels afgesproken (hoor mij nou!), en Peter R. de Vries gaat achter de overtreders van die regels aan. Hij zoekt het gat op dat de politie laat liggen maar waar het toch over het overtreden van regels gaat. Zo heeft De Vries nu een programma over internet-pesten. De politie loopt maatschappelijk achter en heeft nog geen middelen of aandacht genoeg om grensoverschrijdend- of crimineel gedrag via Internet op te sporen of te bestrijden. In dat gat is De Vries gesprongen.

Ik geniet van dat programma. De plot is makkelijk te begrijpen want Peter R. de Vries heeft gelijk en de ander niet. En dat is ook echt zo! Er zit altijd een detective of opsporingselement in. Smullen! Daarbij gaat De Vries tot aan het gaatje; als hij eenmaal vindt dat hij gelijk heeft, dan zal hij net zolang doorgaan totdat hij beetheeft en…gelijk krijgt. Wie via Internet pest, heeft te vrezen voor Peter R. de Vries. Na een vermoeiende dag werken, glijdt dat programma als een sliert spaghetti naar binnen.

Het daderprofiel is best divers, maar toch, in een groot aantal gevallen gaat het om vrij zielige mensen. Losers. Moet je die zo te kakken zetten? Ja oké, ze moeten wel gestopt worden, maar moet je ze zo, in het openbaar, veroordelen? Zo ging De Vries gisteren achter een man aan die een meisje met geile praatjes achtervolgde. Toen ze daar niet op in ging werd zijn toon dreigender van aard. Foute boel dus. Dat mag niet. Het bedreigde meisje was een knap kind. Tranen welden in haar fraaie kijkers; schrijver dezes smolt. Blauwe ogen vol traanvocht. Zo’n meid waar elke kerel een ridder van wordt. Peter R. de Vries mocht haar ware ridder zijn. Via IP-adressen gecombineerd met per ongeluk verstrekte persoonlijke gegevens wist De Vries de dader te achterhalen. En aan de tand te voelen.

Dat was dus ietsje minder fraai. Een dikkige dertiger die nog bij zijn ouders woonde. Zo’n type met een brommertje dat veel te klein is voor zijn achterwerk. Dat was dus de dader. Een niet al te slimme gast. Vol lust maar zwakbegaafd. Hij zat zich heerlijk af te trekken bij de mooiste meiden op internet terwijl hij indiscreet zinspeelde op natte plekken in hun ondergoed. Chatten vanuit een nepaccount. Hij voelde zich zo veilig en zo groots vol geile lust! En toen stond ineens de camera van Peter R. op hem gericht. Hij stamelde wat…zo had hij het niet bedoeld… ‘Zo, en hoe had je het dan wel bedoeld?’ dondert de stem van Peter R. Daar wist het mannetje geen antwoord op… Arm mannetje…ik kreeg zowaar medelijden. Misschien moeten we een voorziening bedenken waarbij zo’n mannetje met een nepaccount, nep mooie meiden kan benaderen. Dat hij ze geil mag bedreigen en zich dan echt mag aftrekken…legaal!