Ik heb het weleens vaker gehad over misdaadverslaggever Peter R. de Vries en zijn nieuwe programma over internetpesters. Het is een programma waarin Peter R. de Vries immer het gelijk aan zijn zijde heeft. Dat zou natuurlijk hoogst irritant kunnen zijn, maar dat is het niet omdat zijn morele verontwaardiging doorgaans ook de onze is. Wat de internetpesters doen, dat mag niet en dat kan niet en dat moet gestraft. Oké, dat is wel duidelijk. Ik moet toegeven dat ik enigszins verslaafd ben geraakt aan dat programma. Het kost me ook mijn nachtrust, want het origineel wordt weliswaar op een christelijke tijd uitgezonden, maar de herhaling laat op de avond. Je voelt hem al, ik wil ze beiden zien.
Wat is het algemene stramien van het programma. Een prinsesje wordt belaagd door een booswicht. Een onbekende booswicht. Via Internet. Vol wanhoop, met grote kijkers vol tranen, wordt ons duidelijk gemaakt wat er zoal speelt. Ridder Peter mag de jonkvrouw redden. Hij spoort langs slinkse wegen de dader op en vervolgens confronteert hij de booswicht op indringende wijze. Tenslotte krijgt de booswicht de kans om diep door het stof te gaan voor dat lieflijke prinsesje. Eind goed, al goed.
Toch heb ik wel wat bedenkingen bij het programma en voel ik me niet helemaal kies met mijn verslaving. De booswicht blijkt meestal een booswichtje. Zonder enige voorbereiding wordt hij voor het volksgericht gesleept. Zijn verdediging moet hij ter plekke verzinnen. Doorgaans gaar het om een minderbegaafde booswicht die ook nog eens ter plekke zijn verdediging moet verzinnen. Hij staat tegenover de betrekkelijk hoogbegaafde Peter R. die zijn aanval minutieus heeft voorbereid. Je kan daar allemaal best wat kanttekeningen over maken, denk ik.
Afgelopen aflevering was speciaal. Jamilla was het slachtoffer. Jamilla is zo te zien een vrouw van een hoopvolle toekomst; namelijk gemixt qua afkomst. Bloedmooi. Daar valt weinig op af te dingen. Een prachtige krullenbos omvat haar gebronsde hoofd. Met diepzwarte ogen. Volle lippen. Jamilla brengt menig huisvader het hoofd op hol, laat staan wat ze bij huwbare jongens teweegbrengt! Waar Jamilla is, daar kwijlen de mannen. En Jamilla weet dat. Ze cultiveert dat ook. Natuurlijk was ze slachtoffer, maar deze kans om op de tv te komen laat ze niet zo makkelijk aan zich voorbijgaan. Niet zo maar een interviewtje, nee, ze neemt poses in. Ze laat zich van zo gunstig mogelijke kanten zien en filmen. De camera is van haar. En ze geniet. Maar ze was ook een belaagd prinsesje. Dat ook.
Wat was er zeven jaar eerder gebeurd? Een jongen ging uit eten in een restaurant. Wellicht op zoek naar een lieve meid om straks samen mee oud te worden. Wie weet en wie ook niet, op die leeftijd? Toen werd hem de menukaart gebracht, zo stel ik het me voor. Door Jamilla. En zijn adem stokte. Zoiets had hij nog nooit gezien. Zoiets moois. Alsof de bliksem insloeg. Hij werd verpletterd onder haar schoonheid. Haar geilheid (daar wilde hij nog geeneens aan denken). Wat zij bij hem teweegbracht! Zijn wereld stortte in en werd rond haar herbouwd. Jamilla! Toen hij ’s avonds het restaurant uitliep leek hij in een droomwereld terecht te zijn gekomen. Hij zag dat de zon was ondergegaan, en dat de mensen snel naar huis gingen. Alsof er niets aan de hand was. Maar dat was er wel! Hij was niet meer degene die hij was.
Hij wist haar naam. Jamilla. Maar verder? Niets. Hoe kon hij met haar in contact komen? Via Facebook, via Instagram, via schoolbank, desnoods. ‘Nee’ had’íe en ‘ja’ kon’ie, krijgen moet hij gedacht hebben. En hij ging maar door en hij ging maar door. Zeven jaar lang… En toen kreeg hij misdaadverslaggever Peter R. de Vries aan de deur.