Ik dacht dat het nu wel bekend was dat Freud destijds theorieën volledig uit zijn duim gezogen heeft. Dat blijkt dus niet zo te zijn. Mensen geloven het nog steeds. Personen die er meer van zouden moeten weten omdat ze er voor doorgeleerd hebben, zeggen dat er weinig bewijs is voor zo’n theorie. Ze verwerpen hem niet. Eén van die theorieën is de verdringingstheorie. Als je in je jeugd iets verschrikkelijks hebt meegemaakt dan ben je er, als mens, toe in staat om het te vergeten. In je dagelijkse leven speelt het wel een rol, maar je weet er niets van; je hebt de herinnering aan de traumatische gebeurtenis verdrongen. Je hebt het ergens in een apart kamertje opgeborgen waar je nauwelijks bij kan. Maar in je dagelijks leven speelt het je wel degelijk parten want je hebt niet de gelegenheid om het te verwerken. De zielenknijper brengt uitkomst; met speciale technieken weet hij de verdrongen herinnering weer actueel te maken en daardoor krijg je de mogelijkheden om de nare herinnering een plek te geven; te verwerken.

Deze theorie heeft voor heel veel ellende gezorgd. Heel wat mannen zijn voor langere of kortere tijd opgesloten omdat dochter, nicht, zus en weet ik veel, zich ineens seksueel misbruik herinnerde. Vrouwen voelden zich niet lekker in hun vel zitten en consulteerde een therapeut. Die therapeut wist allerhande verborgen verleden boven te halen waardoor het ongenoegen van nu te verklaren leek. Een drama was het. Mannen werden onterecht opgesloten en neem van mij aan, de vrouwen met een herinnerd verdrongen seksueel misbruik verleden zijn niet gelukkiger geworden van het openen van die mogelijke beerput. Ik geloof niet in verdringing en ik had het idee dat er onder geleerden consensus was dat deze theorie gewoon niet waar was. Als er zoiets als verdringing bestaat, waarom was mijn omaatje dan dagelijks met Auschwitz bezig? Waarom ben ik dan nog regelmatig met de scheiding van mijn ouders bezig? Of…kan ik me het ongenode gefoezel door een huisvriend aan mijn lijf me levendig herinneren? Waarom lukte het niet om deze herinneringen diep weg te stoppen terwijl bij anderen ineens allerhande verborgen herinneringen opkomen. Zeer onwaarschijnlijk.

Griet op den Beeck gelooft er in ieder geval wel in. In haar nieuwste roman haalt ze haar overleden vader fiks door het slijk. Terwijl ze gek op hem was. Ik heb de roman nog niet gelezen maar de inhoud is al vooruitgesneld. Tijdens lange therapiesessies zijn er bij Griet op den Beeck herinnering vrijgekomen aan een verdrongen incestueuze verhouding met haar vader. Schokkend. Jammer voor d’r. Ze haalt niet alleen haar vader in haar roman door het slijk maar ook in diverse talkshows om haar roman te promoten. Ik vraag me af of ze daar geen verschrikkelijke spijt van krijgt. Ik vraag me af waarom niemand haar tegen zichzelf in bescherming neemt. Als ik het goed begrijp koesterde ze de herinnering aan haar pa. Arme Griet op den Beeck.

De schrijfster heeft een enorme aaibaarheidsfactor en met haar licht verlegen pose en afwijkende kapsel neemt ze menigeen voor zich in. Ik had haar graag tegen zichzelf in bescherming genomen.