Ik schrijf zelf wel eens zinnen waar ik na verloop van tijd, als ik ze teruglees, denk: Wat bedoelde ik daar nu helemaal mee? Op het moment dat ik ze neerpende, was de betekenis en de bedoeling me helemaal duidelijk. Een tijdje later, als de emoties ervan af zijn, valt de betekenis weg. Nu, in deze rare tijd vol emoties, zie ik soms in de krant bij gerenommeerde schrijvers zinnen waar ik weinig chocola van kan maken. Emoties, denk ik dan. Een alinea vanuit emotie geschreven en daarna is er niet even wat tijd overheen gegaan – of andermans kritische blik – om te kijken of het nog wel de betekenis heeft die er met alle emoties ingelegd is. En het is niet alleen de emotie van de schrijver die zijn schrijfsel tot wartaal maakt, ook de emoties van de lezer doet een duit in het zakje.

De corona ellende laat mij bijvoorbeeld niet onberoerd. Zie mij hier zitten: Zestiger met een gezellig wollig – oké, zeg maar dikkig – voorkomen, diabetespatiënt en nu behept met lichte keelpijn en een akelig hoestje… Op de corona IC afdeling liggen voor 80% dikke mensen. Ik ben bang. Ik geef het gewoonweg toe; ik ben bang. Mensen die ouder zijn dan ik maar met dezelfde lichamelijke conditie, sterven bij bosjes. Zelfs het ziekenhuis en de intensive-careafdeling is een brug te ver voor hen; ze gaan gewoon dood. Mensen van mijn leeftijd belanden wel op de intensive-careafdelingen. Daar worden ze in diepe slaap gebracht en vervolgens aangesloten op een beademingsmachine. Dat is dan de enige manier waarop je het virus kan overleven, heb ik begrepen. Mocht die lichte keelpijn en dat vervelende hoestje de voorbode zijn voor iets veel ergers, dan hoop ik toch echt dat er ook aan mij levensreddende hulp gegeven wordt; Ik wil nog helemaal niet dood; ik heb nog heel veel te doen op aarde; mijn agenda zit voor lange tijd vol.

Vandaag las ik in de column van Bert Wagendorp in de Volkskrant de volgende alinea:

‘Mocht onderzoek uitwijzen dat de zwaarlijvigen niet hoefden te worden beademd wanneer ze een gezond gewicht zouden hebben, dan leidt dat tot ethische complicaties. Kysia Hekster hoeft in dat geval geen dagelijkse stand-up meer te doen over het ic-beddentekort, de kern van de hele crisis. Er zou nog altijd een probleem met corona zijn, maar met veel minder slachtoffers.’

Ik begrijp wel een beetje wat hij bedoelt, maar toch niet helemaal. Wat leidt er dan tot ‘ethische complicaties’? Je kunt het lezen als: Indien er geen zwaarlijvigheid was dan hoefden zwaarlijvigen ook niet te worden beademd…. En zou – magere lat – Kysia Hekster niet dagelijks hoeven te vertellen over het aantal beschikbare IC-bedden… Maar wat is, in dat geval, dan precies de ethische complicatie? Of…vindt Wagendorp dat dikkerds het aan zichzelf te wijten hebben dat ze zo ziek worden en moeten er dus, in het geval de IC-bedden vol liggen, een dikkerd worden afgekoppeld ten behoeve van een dunnertje omdat de laatste zo zijn best heeft gedaan om gezond te leven? Zeg het maar…ik weet het niet.

Kern van het verhaal is dat ik echt wel bang ben…emoties.