Gisteren waren we in onze tuin. De gespitte aarde moet zaairijp gemaakt worden. De kluiten zijn mooi stukgevroren, maar als je de grond dan niet snel gaat bewerken, dan drogen de kluiten weer uit en worden ze hard en erg moeilijk fijn te krijgen. Je wilt zaaien en planten in mooie korrelige aarde. Afgelopen winter hebben we de hele tuin, inclusief paadjes, omgespit. Omdat we het dit jaar anders willen doen, hebben we de bedjes zó smal gemaakt dat we niet meer buiten de paadjes in de bedjes hoeven te staan. We denken dat daardoor de aarde minder hard wordt en de plantjes beter groeien. Gisteren hebben we de paadjes aangelegd. Veel zaaien kunnen we nog niet. De grond blijft lang koud in de Haarlemmermeer. Eigenlijk konden er gisteren alleen tuinbonen worden gezaaid. Hoewel we lekker in de lentezon buiten waren, zak ik regelmatig weg in somberheid. We hadden zo gehoopt dat we rond deze tijd weer in ons eigen huis zouden zitten. Dat we weer een huis met een tuin hadden. Maar de terugkeer naar ons eigen huis lijkt verder weg dan ooit.

Ik heb heimwee. Verschrikkelijke heimwee. De oorspronkelijke planning waarbij we voor de lente weer in ons eigen huis zouden zitten is van de baan. Volgens de nieuwe planning zouden we zo rond het begin van de zomer, in juni, weer terug kunnen verhuizen. Wij houden het er maar op dat september wellicht haalbaar is maar ook daar durven we haast niet op te hopen.

Ik kan het niet laten om regelmatig langs de bouwplaats te lopen en te kijken hoe ver ze zijn. Niet dat ik er enige hoogte van krijg want wat weet ik nou van renoveren? Maar iedere keer dat ik iets zie veranderen geeft mij het gevoel dat we een stap verder richting onze terugkeer zetten. Tot voor kort konden we nog betrekkelijk dicht bij de huisdeur komen en hebben we gezien dat het hele huis was gestript, dat ze nieuwe fundering hebben aangebracht en dat ze nieuwe vloeren hebben gestort. Vanaf dat moment konden we niet meer dicht bij ons huis komen. Alleen vanaf de binnenplaats van het museum konden we enig zicht houden op wat er daarbinnen gebeurde. Maar nu staat ons huis volledig in de steigers. Het torentje nog niet. Ik heb me voorgenomen dat ik pas weer hoopvol gestemd ben als de steigers van het torentje worden weggehaald. Pas op dat moment kan je zeggen dat onze terugkeer aanstaande is. Maar alleen de aanzet van de toren staat in de steigers, het torentje zelf piept er nog vrolijk bovenuit.

Gisteren in onze moestuin waren we heerlijk aan het werk. Josien verplaatste de planten die we daar in leven houden voor onze tuin in ons gerenoveerde echte huis. Ik zie dat de knoppen aan de bewaarde planten dikker worden in de verkeerde tuin. Ik probeer te voelen hoe de eerste lente voelt in onze eigen tuin. Zo lekker. Zo heerlijk. We zitten naast elkaar op het bankje te ontbijten. De vroege lentezon verwarmt onze gezichten. Het brood is net gebakken. Vanavond komen de kinderen. Naast mijn geliefde op ons bankje in onze eigen tuin van ons gerenoveerde huis…In september gaan we genieten van de late mooie herfstdagen!