Een mensenleven geleden werkte ik als onderwijskracht in het Huis van Bewaring. Mijn kinderen waren toen nog niet eens allemaal geboren want ik kan me herinneren dat ik met een beruchte rovers-tweeling heb zitten praten over mijn zwangere geliefde. De roverstweeling had uitzicht op de haringstal. Dat maakte ze haast gek van trek in een haring.

Laten we wel wezen, de meug naar een harinkie viel in het niet bij het grote verlangen. Een gevangenis is voor negentig procent gevuld met mannen tussen de achttien en vijfentwintig jaar. Ze verlangden naar meiden en seksen. Eindeloos seksen. Seks, seks, seks. Je hormonen tegemoetkomen, dat wilden ze. Zelfs de oudere mannen verlangden massaal naar een paar troostende tieten. Zo gaat dat in de bajes.

Waar het idee destijds vandaan was gekomen, ik weet het niet, want mijn bazen aldaar, kregen honderden verzoeken van gewone mensen om eens een kijkje te mogen nemen in de gevangenis. Alles werd standaard afgewezen. Behalve die ene keer. Drie gymnasiummeisjes moesten hun eindwerkstuk schrijven. Ze wilden dat doen over het leven in de nor. Mochten ze eens bij ons op bezoek komen? Mijn baas gaf mij de opdracht om een dag voor de meiden te organiseren. Eerst een rondleiding en vertellen hoe het allemaal binnen de muren werkt. Dan eten in de kantine en vervolgens een gesprek annex interview met een paar leuke boeven. Ik was nog zo groen als gras. Mij leek het best een leuk idee. Een paar intelligente jonge meiden rondleiden en ze vertellen over mijn boeiende beroep aldaar, leek mij geen straf. Ik bereidde alles goed voor en vroeg drie goedgebekte wat oudere Amsterdamse boeven voor het interview.

Toen kwam de dag waarop het allemaal plaats zou vinden…Ik zat in mijn getraliede klaslokaal wat werk van mijn klasje na te kijken (jaja een echte onderwijsmeneer was ik toen) en ik werd gebeld. Of ik drie meiden wilde komen ophalen. Rammelend met mijn sleutelbos liep ik over de ring en ging de trappen af. Dwars over het vlak naar de deur. De bewaarder opende voor mij de deur en ik stond in de hal. En daar waren ook de meiden. Drie naieve, blauwogige, blonde equivalenten van de tweeënzeventig maagden die je in het paradijs te wachten staat als je als moslimterrorist een bom laat afgaan. Ik smolt. Wat een heerlijke meiden! Maar tegelijkertijd bekroop me een onbestemd voorgevoel.

Eerst zouden we naar mijn klaslokaal gaan. Ik belde aan bij het vlak en de bewaker deed open. We liepen het vlak op en op dat moment wisselden de gedetineerden van activiteit. De ringen raakten vol met opgesloten mannen die van ruimte a naar ruimte b liepen. Ik, met mijn mooie jonge meisjes stond midden op het vlak. Een soort piste in een arena. Toen werden we gespot. Eerst door een paar boeven en toen door…allemaal. Binnen korte tijd steeg er een gejuich en gejoel en een gezang op waarbij horen en zien je verging. Ik zag de drie meisjes compleet in elkaar duiken. Ze waren bang…echt bang. Ze hadden nog geen idee wat ze bij een man teweeg konden brengen. Bij een opgesloten man