Verwarring. Daar hou ik van; vind ik interessant. Juist om dat bij mezelf te constateren en dan te onderzoeken wat die verwarring teweeg heeft gebracht en waarom dat nou zo verwarrend is. Bij mezelf heeft dat vaak te maken met erotiek. Ik zie iets waarvan ik dacht dat het niet speciaal erotisch of prikkelend is, maar ineens word ik met iets geconfronteerd dat dat zeker wel is. Hoe moet ik er dan mee omgaan. Ik merk dat ik het snel binnen probeer te halen en zodat ik de deur in het slot kan trekken; ik wil er graag naar kijken, maar voel me betrapt als anderen zien dat ik er naar kijk.

In het museum Gare d’Orsay had ik zo’n ervaring. Een museum om van te watertanden. Ik loop daar echt te genieten. Het ene mooie schilderij na het andere. Schilderijen van Gustave Courbet bijvoorbeeld. Grote schilderijen met veel gewone mensen die iets dramatisch is overkomen. Daar sta je zo naar te kijken. Dan draai je je om en kijk je recht in de vagina van een vrouw. Prachtig geschilderd, dat wel. Lekker vlezig lichaam. Fijnzinnig gevormde schaamlippen…en dan besef je weer dat je in het museum staat. Verwarring. Heeft iemand gezien dat je hier zo staat te kijken? Vindt iemand je een viespeuk? Dat is verwarring die ik graag onderzoek bij mezelf.

Ik ben lid van een internet filmzender. Veel films zijn gewoon doorsnee. Er zijn goede films, slechte films, artistieke films…van alles wat. Porno zit er echt niet bij. Zonder veel voorkennis zette ik de film ‘Shortbus’ aan van John Cameron Mitchell. De samenvatting gaf weinig prijs over de inhoud. Het zou gaan om een aantal mensen (hipsters) die bij elkaar komen in de parenclub ‘shortbus’ maar die ieder hun eigen verhaal hebben. Nietsvermoedend kwam ik in de eerste scene terecht. Een blote jongen probeert, lenig als hij is, zichzelf te pijpen. Aan de overkant van de straat een gluurder die het zaakje (en zijn zakie) bekijkt. Complete verwarring bij mij. Is het de bedoeling dat ik hier naar kijk? Ik heb weinig erotische gevoelens bij mannen, maar dat neemt niet weg dat ik niet weet wat er nog gaat komen. Tweede scene…Een man en een vrouw zijn heftig aan het neuken. Je meent een stijve piemel te zien die beweegt tussen de benen van de vrouw. Poeh…complete verwarring in het hoofd van schrijver dezes. Partner annex geliefde zet koffie in de keuken. Op het televisiebeeld gaat de scene luidruchtig verder. Ik zet het geluid wat zachter… Ik wil kijken! Ik wil het zien! Maar ik schaam me zo dat ik het wil zien. En…ik wil niet dat mijn geliefde ziet dat ik zit te kijken en merkt dat ik het leuk vind om te kijken…dat ik het in zekere zin ook opwindend vind. Hoe leg ik het haar uit?

Gisteren. Een onverdachte Franse film. Heeft allerhande prijzen gewonnen. Ongevaarlijk dus, zou je denken. ‘La vie d’Adèle’. Gaat over een jonge meid die ontdekt dat ze op vrouwen valt. Niets mis mee. De film begint. Nog nooit een meid gezien met zoveel leven in haar lijf. Zachte wangen blakend van gezondheid. Een bos verwilderd haar in een toet boven op haar hoofd. Slierten haar vallen over haar blozende wangen. Een stevig lichaam. Grote borsten, mooie ronde billen. Een meid om in te bijten. Dan realiseer je je ineens hoe jong ze is. Ze stelt een tiener voor en zo te zien is ze dat ook. Bovendien, en daaruit blijkt hoe bijzonder de film is en hoe terecht het is dat deze film bedolven is onder de prijzen, lijkt het alsof je naar de werkelijkheid zit te kijken; of de camera alles per ongeluk gefilmd heeft. Ze zit met haar ouders spaghetti met tomatensaus te eten voor de televisie. De spettertjes tomatensaus belanden op haar kin. Verlekkerd vult ze haar bord nog een keer. Hoor je hier als toeschouwer wel bij te zijn? Heb ik het nog niet eens gehad over haar vrijpartijen…met een ander, maar ook met zichzelf. Echt verwarrend!