De toespraak en de maatregelen van Hollande zijn een deja vu. Ik heb dat alles al eerder gezien. In 2001 na de aanslagen in New York. De toenmalige president Bush hield een zelfde soort toespraak. Hij zou het terrorisme van Al Qaida met wortel en tak uitroeien en wie niet voor hem was, was tegen hem. Dat leverde toen heel veel ellende op omdat hij zijn woorden omzette in daden. De gedachte dat de aanslagen van afgelopen vrijdag hun oorzaak vinden in de maatregelen van toen is nog niet zo gek. Amerika begon oorlogen tegen Afghanistan en Irak. Begon een moordcampagne met drones en zorgde ervoor dat een privéleven niet meer bestaat. De oorlogen in Afghanistan en Irak werden na een snel uitgeroepen overwinning, uiteindelijk toch een nederlaag en het terrorisme is niet afgenomen, eerder toegenomen. Het terrorisme is slechts van naam verandert; Al Qaida werd IS. De toespraak van Hollande doet het ergste vrezen. Ik geef toe; hij kon niet veel anders want Frans rechts en extreem rechts staan te popelen om niet alleen de terroristen uit te schakelen, maar ook al diegenen die in de toekomst wel eens terrorist zouden kunnen worden. Het wordt dan wel kiezen tussen twee kwaden.

Politieke keuzes zijn vaak niet de meest efficiënte keuzes. Ik merk dat keer op keer. Zelfs in de meest bedreigende situaties wordt eerder voor een politieke oplossing gekozen dan voor de juiste. Een mooi voorbeeld daarvan was de economische crisis waar we nu uit aan het opkrabbelen zijn. Eigenlijk waren alle economen het er over eens; de overheid moest juist niet bezuinigen maar investeren. Dat zou de economische activiteiten aanwakkeren. Dat zou leiden tot een kettingreactie van herwonnen vertrouwen en spullen kopen. Iedereen zou ervan profiteren. Maar wat gebeurde er; Nederland had vlak voor de crisis schande gesproken van enkele landen die zich niet aan de begrotingsvoorschriften hadden gehouden. Er waren door de EU zelfs extra maatregelen getroffen om ervoor te zorgen dat de begrotingsregels nageleefd werden. Toen Nederland zelf in een economische dip terecht kwam, kon men moeilijk verkopen dat de begrotingsregels even werden opgeschort, omdat investeren op dit moment belangrijker was dan bezuinigen. Nee, het begrotingstekort mocht niet verder oplopen; dat was de regel die we zelf gesteld hadden en opgelegd aan anderen. Daarmee moest Nederland een politieke keuze maken in plaats van de juiste.

Terug naar Parijs en de aanslagen van vrijdag de dertiende. Wat zou ik het verfrissend hebben gevonden als we nu niet de harde oorlogstaal hadden gehoord van Hollande, maar als hij puur en alleen zou hebben gereageerd op datgene wat gebeurd is: Een aantal geradicaliseerde jongeren voelden zich in oorlog met Frankrijk; daarom pleegden ze gruwelijke misdaden. Vergelijkbaar met Breivik in Noorwegen. Behandel hen als criminelen!

Omdat een paar radicale jongeren een aanslag plegen ga je toch niet je grondwet verbouwen. Dat heeft gevolgen voor alle mensen in Frankrijk. Dat wil je toch niet. Die jongens zijn in oorlog tegen Frankrijk. Dat komt doordat ze lijden aan een bewustzijnsvernauwing. Ze moeten opgepakt en gestraft. C’est tout! Tuurlijk, er lopen meer jongeren rond met deze ideeen. Wees dus alert! Maar dat is toch geen reden om het oorlogsrecht te laten gelden? Hou je hoofd koel, ook in tijden van diepe crisis! Nu is het middel veel erger dan de kwaal. Als je Frankrijk superieur acht aan IS; verander Frankrijk dan niet, maar benadruk dat. Overtuiig die jongeren ervan dat je beter hier kunt wonen dan in IS!