Dit jaar heeft mijn werkgever mij laten vallen. Dat is voor mij een trauma. Iets waar ik niet graag aan terugdenk maar waar ik me desalniettemin steeds mee geconfronteerd weet. Erg moeilijk. Tot op een bepaald moment in de tijd had ik werk dat helemaal bij me paste, waar ik bijzonder gelukkig in was, erg goed in functioneerde. Van de ene op de andere dag maakte een manager daar een eind aan. Vanaf dat moment sta ik verdwaasd in de wereld. Ik vecht voor eerherstel. Maar niets lijkt te helpen, ik sta hulpeloos in de wereld, zo lijkt het. Ik wil het ongelijk van mijn manager aantonen en zo weer op mijn oude post in ere hersteld worden. Het heeft geen enkele zin want de manager in kwestie zou gezichtsverlies leiden en daar voelt hij niet voor. De solidariteit die ik aanvankelijk had, is weg. Collega’s hebben zich neergelegd bij de nieuwe situatie. Zo wordt je van een persoon in een bepaald middelpunt, een persoon die in z’n eentje vasthoudt aan een niet meer bestaande situatie. Het voelt voor mij zo onrechtvaardig. Ik zal op de een of andere manier de oude situatie moeten loslaten en nieuwe wegen moeten zoeken

Vandaag een verslag over Irene Wüst in de krant. Die worstelt met een vergelijkbaar probleem. Wat dat betreft zijn Irene Wüst en ik maatjes. Zij probeert ook vast te houden aan een situatie die er niet meer is. Irene Wüst is een icoon. Een grote sterke vrouw die van hard schaatsen haar beroep heeft gemaakt. En dat kon ze; hard schaatsen. Jarenlang was ze het boegbeeld van de schaatssport. Ze won elke gouden medaille die er maar te winnen was. Ze werd de nationale trots. Dat heeft een paar nadelen, maar zeker ook voordelen. In Irene’s geval wogen, de nadelen van zoveel beroemdheid niet op tegen de nadelen.

Bekendheid. Beroemdheid. Waar ze kwam, wilde men haar handtekening. Dat stukje dat ze van haarzelf gaf, werd gekoesterd. Dat besef doet iemand goed; het besef dat iets onbenulligs van jou, enorme waarde heeft voor een ander. Als ze ergens kwam, gingen de deuren voor haar open. Ze werd gevraagd voor allerlei zaken. Met haar als gast, begeleider, opener, kreeg de ander meteen naamsbekendheid. Kortom Irene Wüst betekende iets in de maatschappij.

Op een dag is er iemand gekomen die sneller was dan zij. Of het haar lichaam was of haar geest; iets zorgde ervoor dat ze niet meer de eerste en de snelste was. Dat moment komt voor iedereen. Onvermijdelijk. Zelfs voor Irene Wüst!

In de krant van vandaag lees ik hoe boos Irene is, dat ze niet mag meedoen aan bepaalde wedstrijden. Ze kwam tweehonderdste van een seconde te kort om zevende te worden. Anders had ze wel mee mogen doen. Zevende…ZEVENDE!!! Irene, zullen we allebei proberen doen wat echt het beste voor ons is? Zoeken naar een nieuwe weg en de oude loslaten?