In mijn loopbaan heb ik twee keer bij een bedrijf gewerkt dat op de AEX genoteerd stond. Een paar jaar bij Randstad en nu al een tijdje bij Delta Lloyd. In het overzicht van het afgelopen jaar waar de verliezers en winnaars van die beurs worden getoond, staat Randstad helemaal bovenaan als grote winnaar over 2015 en Delta Lloyd als grote verliezer. Het bedrijf waar ik nu werk is in de loop van 2015 70% minder waard geworden. Als je in januari 2015 voor €100,- een stukje Delta Lloyd gekocht hebt, dan is dat nu nog maar €30,- waard. Had je op datzelfde moment voor dezelfde prijs ook een stukje Randstad gekocht, dan is dat nu €143,60 waard. Ik ben geen econoom en al helemaal geen beurskenner. Ik merk dat er onrust is binnen het bedrijf maar dat het feitelijk niet veel uitmaakt; Er komt onverminderd geld binnen en er wordt onverminderd geld uitgekeerd. Wat zo’n daling van de beurswaarde precies voor betekenis heeft lijkt vooral op de aandelenbeurs belangrijk. Behalve dan de sfeer binnen het bedrijf. Ik kan me voorstellen dat het nu goed toeven is bij Randstad. Maar daar werk ik dus niet; daar werkte ik. Ik werk nu bij Delta Lloyd…de grote verliezer.

Bij mijn huidige werkgever heb ik ambivalente gevoelens over hoe het met het bedrijf gaat. Aan de ene kant dus die beurswaarde die maar blijft dalen maar aan de andere kant lijkt het Delta Lloyd bij het uitvoeren van de zaken waarvoor ze bestaan, erg goed te gaan.

Dat was heel anders bij het bedrijf waarbij ik een aantal jaren geleden werkte en dat ineens failliet ging. IOsys. Een klein softwarebedrijfje in Gouda. Er werkten zo’n veertig man. Ik heb nog nooit zo veel luxe ontmoet onder werktijd als bij dit bedrijf. Gelijke monniken, gelijke kappen, vond men en daarom had iedereen die bij het bedrijf werkte een leaseauto. Mensen die teveel verdienden waardoor ze niet meer in het ziekenfonds vielen, kregen hun ziektekostenverzekeringspremie in z’n geheel vergoed. Behalve de vrij te pakken frisdrank voor onder het werk, de beste wijnen voor na het werk. Elke veertien dagen werd er een feestmaal aangericht als we de bedrijfsvergadering hadden na werktijd. Ik voelde me daar een goudhaantje. Tijdens de bedrijfsvergadering kregen we van de toenmalige directeur het financiële overzicht. Het ene juichverhaal na het andere. Het was werkelijk heerlijk werken daar!

Op een dag meldde de directeur zich ziek. Kan gebeuren, dachten wij. Griepje ofzo. Maar dat bleek niet aan de hand; de directeur wist niet meer hoe nu verder te gaan. Vanaf dat moment kantelde alles. De directeur werd op non-actief gezet en uiteindelijk ontslagen. Een interim-directeur werd benoemd. Zijn aanstelling was uitsluitend bedoeld om het bedrijf naar een faillissement te leiden en daarna een doorstart te laten maken. Tragische dagen. De dag van de doorstart was het meest dramatische. We zaten allemaal dicht bij elkaar. Als angstige kippen wachtend op de slacht. Het managementteam zat in een kamertje. Eén voor één werden mijn collega’s binnengeroepen. Even later kwamen ze huilend het kamertje weer uit. Mensen waar ik mee samengewerkt had; goed samengewerkt. Mensen die ik als absoluut deskundig beschouwde en mijn vraagbaak en houvast waren geweest. Ontslagen. Dramatisch. Ik zou dat niet nog een keer mee willen maken. Een aantal collega’s en ik werden niet binnengeroepen maar kregen te horen dat we meegenomen zouden worden naar het nieuwe bedrijf. De opluchting voelde ziek en krom…

Ga ik zo’n zelfde drama weer meemaken bij Delta Lloyd? Uit de kamer van de Raad van Bestuur niets dan goeds. Hoe ik dat moet waarderen heb ik bij Iosys geleerd…