Bijna twee jaar geleden waren Josien en ik een week in Teheran. In plaats van dagelijkse columns schreef ik toen berichtjes naar mensen over de hele wereld. Zo ook naar een vrouw in Teheran. We kletsten over ditjes en datjes. In mijn geval over…eten. Zo gaat dat met mij; altijd bezig met lekkers. Langs haar neus weg mailde Najme me dat ze graag een keer voor ons wilde koken. Dat lieten Josien en ik ons geen twee keer zeggen.
Natuurlijk is de cultuur in Nederland anders dan in Iran, maar wat ons opviel was dat het ook weer zo gewoon was allemaal. We vonden onszelf terug in een land waar iedereen goed te eten had. Minder bedelaars dan in Amsterdam. Onze indruk was dat het een welvarend land was waarin wel strenge kledingvoorschriften waren, maar waar mannen en vrouwen gezamenlijk deelnamen aan het arbeidsproces. We zagen alleen al in het hotel mannen gehoorzamen aan hun vrouwelijke, voor onze begrippen, bazige chef. Iran is een eiland van stabiliteit, vrijheid, welvaart en democratie in een oceaan van kwaadaardige regimes vol oorlog en ellende. Laten we dat even vaststellen.
We werden getrakteerd op een uitgebreid diner bij Najme thuis. Een schat van een vrouw. Alleenstaande moeder van een dochter. Ook vriend Reza was er. Een gescheiden vader, zo bleek, ook van een dochter. Wij vermoedde dat Reza Najme’s liefde was. Hoewel dat in alle toonaarden werd ontkend, dachten wij er het onze van. Reza vertelde dat hij al meerdere malen een visum had aangevraagd voor Europa, maar dat het telkens werd afgewezen. Op onze vraag waarom hij zo graag een visum wilde, vertelde hij tot onze verbazing, dat hij wilde emigreren naar Europa. Want daar was alles van goud; Europa was, in zijn ogen, het paradijs.
Met Najme correspondeerde ik later verder en ook zij vertrouwde me toe dat ze wilde emigreren. Voor haar dochter. Kennelijk gaan er geruchten over het gouden Europa rond in de Wereld. Waarom zou je huis en haard, je familie en je vrienden verlaten om ergens in een koud kikkerlandje te gaan wonen? Maar de drang lijkt zo sterk! Alle argumenten worden ervoor aangedragen. Goed, de zedenpolitie is daar irritant en vernederend en je weet nooit of je het qua kleding goed of fout doet. Maar dat kan toch niet de reden zijn om te vertrekken?
Er gaan gewoon verkeerde verhalen in de Wereld rond. Vraag is waar die vandaan komen en hoe die te bestrijden. Ik lees vandaag dat veel Irakezen na een lange, gevaarlijke en barre tocht met veel plezier weer op het vliegtuig terug stappen. Ze hadden alle bezittingen in Irak opgegeven om de reis te kunnen betalen, maar eenmaal aangekomen zien ze met een klap de werkelijkheid. Niks geen luxehotel plus een hoop zakgeld om je te vermaken. Grote sporthallen met bedden op een rijtje en eten uit de gaarkeuken. De procedure om een status te krijgen duurt eindeloos en eer je partner en kinderen over mag laten komen, zijn de kinderen al haast volwassen.
En dan…hoe voelt de winterse miezerregen op de Iraakse huid? Snel weer terug naar huis dus…en kijken hoe je je gezin veiligstelt voor het onvoorspelbare oorlogsgeweld.