Gisterenavond werd ik opgebeld door een Amsterdams PvdA raadslid. Hij vertelde dat ze alle Amsterdamse leden opbelden om te kijken hoe het ervoor stond. Om het verdriet te delen over de teloorgang van de partij. Of we ideeën hebben over hoe nu verder. Of we actief willen worden en als klap op de vuurpijl, of we een financiële bijdrage wilden leveren aan de zo zwaar getroffen partij. Ik heb met ze te doen, die Amsterdamse raadslieden, want het ledental is aardig geslonken maar nog steeds aanzienlijk en het aantal raadslieden is klein (geworden). De PvdA is sinds de verkiezingen niet meer de grootste in de raad terwijl ze dat altijd geweest zijn. In het stadsbestuur van Amsterdam hebben ze geen plaats meer. Op onze doodzieke PvdA burgemeester na dan. Eberhard van der Laan staat helaas symbool voor de toestand van de partij.
Met die zorgwekkende toestand weet ik ook niet goed om te gaan. Ik twijfel. Moet ik de partij trouw blijven? Maar wat is de partij nog helemaal. Liep ik niet altijd al te flirten met dat toen nog zo kleine groene zusje? Bij Groenlinks was ik eigenlijk veel meer op z’n plaats. Maar ik wilde juist bij die brede volkspartij horen. De partij voor de arbeiders. Bijna het verlengde van de vakbeweging. Hoewel ik me er natuurlijk helemaal niets van wil aantrekken, horen we al een paar generaties bij deze partij. We gingen op vakantie naar de vakantiehuizen van de beweging; de natuurvriendenhuizen. We gingen winkelen bij de Coop. De partij; daar hoorden we bij… Maar nu is er dus nog maar weinig van de partij over.
Met die vragen worstelde het raadslid dat mij belde veel minder. Hij vroeg zich meer af hoe we het vertrouwen van de kiezer weer konden winnen. En ik geef hem een beetje gelijk: Het verlies van nu moeten we mede zoeken in tactische fouten. In het kabinet Rutte gaan zitten was niet slim, de lijsttrekker verkiezing leverde vooral verliezers op; tactisch ging alles fout. Op de Samsom boost bij de vorige verkiezingen na, gaat eigenlijk alles sinds Pim Fortuyn, fout, kan je wel zeggen. Omdat het inmiddels vijftien jaar lang fout gaat, ga je je afvragen wat het tij kan keren…
Maar de reddende engel laat gelukkig van zich horen. Vandaag in de Volkskrant. Rob Oudkerk. Ons morele kompas. De man die het niet schuwde om doodzieke hoertjes in de tippelzone te…neuken. En ja, hij heeft een slecht imago. Maar dat komt door anderen. Journalisten framen hem. Als hoerenloper, maar ook als de man die het over kutmarokkanen had. Kortgeleden had de pers weer eens aan een half woord genoeg toen hij opperde om de partij op te heffen omdat ze haar bestaansgrond had verloren. Maar zo bedoelt Rob Oudkerk het niet. Het gaat erom, volgens hem, de partij weer de partij van het volk te maken. Om de partij nieuw elan te geven. Een nieuwe leider. Een visionair: Rob Oudkerk!
Het spijt me Rob, de partij zit niet op een mastodont uit het verleden te wachten die een kei is in het intrappen van open deuren. Echt niet!