Dat is weer typisch mij; ik ga me verdiepen in de gevoelens van de ouders. Dat terwijl het zonneklaar is dat de ouders niet geschikt waren om een kind op te voeden. Na enkele weken op onze aardkloot, belandde dochtertje Hannah al in het ziekenhuis met verwondingen die er niet om logen. Een gebroken voetje, gebroken ribbetjes. Het is niet makkelijk om ook maar iets van een baby te breken. Dat lijfje is nog zo zacht en flexibel als rubber.

Mijn moeder koos ook een slechte vader voor haar kinderen. Niet dat hij hard sloeg en onze botjes brak. Dat niet. Maar laten we maar vaststellen dat dat ook het enige was dat hij goed deed qua opvoeden. Verder trok hij zich weinig aan van welk gebod dan ook. We konden op een warme belangstelling van de Raad voor Kinderbescherming rekenen. Naar verluidt wisten ze alles van ons. Toch…als ik aan mijn vader denk, dan lig ik als zesjarige in bed en luister ik naar mijn vader die piano speelt. Een Mazurka van Chopin. Ik vond mijn pa de beste pianist die er op de wereld rondliep. En terwijl ik zo in mijn bed stil lag te luisteren hoopte ik dat de muziek nooit zou zwijgen en dat die grote en sterke held van mij altijd die held zou blijven. Die geliefde kerel waarvoor mijn vriendjes bij mij wilden spelen. Die fijne man waarbij de grote jongens uit de buurt met hun grammofoonplaten op bezoek kwamen en waar ze dan samen met mijn pa naar luisterde. En die grote jongens hingen dan aan mijn vaders lip als hij vertelde wat hij goed en fout vond aan de muziek op hun grammofoonplaten en hoe hij dan achter de piano kroop om de liedjes na te spelen. Ik was zo eindeloos trots op die man.

Maar laten we wel wezen, negen maanden nadat mijn moeder verliefd was geworden op mijn vader, werd ik geboren. Ik werd geboren uit een meisje. Geen vrouw maar een meisje. En mijn vader was een puber. En hij kwam voor het eerst totaal beschonken thuis op de dag dat ik werd geboren. Mijn moedermeisje lag in het ziekenhuis en hij aan het zuipen. En omdat hij een gevaarlijk groot libido had, zou het mij niets verbazen als hij die nacht niet thuis geslapen heeft. Sinds mijn geboorte is hij minder nuchter geweest dan beschonken, zo werd mij verteld. En omdat hij niet doorgeleerd had en helemaal niet handig was, verdiende hij te weinig geld om de drank te betalen. Ook al omdat er geld naar het huishouden toe moest. Op dat laatste werd al heel snel heel veel bezuinigd en ging het grootste deel op aan drank, terwijl mijn moeder moest bedelen bij mijn omaatje om eten. De Raad voor de Kinderbescherming wist dus alles van ons.

Dat je een verkeerde vader voor je kinderen hebt gekozen wil dus niet zeggen dat je zelf zo verkeerd bent. Dat bleek bij mij thuis. Weinig kwade woorden over mijn moeder. Ook bij gebroken baby Hannah is er een moeder. Op de televisie wordt zij niet als mishandelaar weg gezet. (Hoe kan het in Godsnaam gebeuren dat ze op de televisie delen van dat Hannah dossier kennen? Hoe kan het dat mijn nieuwsgierige oren weten dat het om een mishandelende vader gaat?) Als de moeder van baby Hannah geen dader is, dan is ze slachtoffer. Ik denk dat ze gek van verdriet werd toen haar kind haar werd afgepakt. Ze zal gegild en gehuild hebben. Zelfs als totaal foute vader en partner zou ik er alles voor over hebben gehad om het verdriet van de moeder te stelpen. Echt alles.