Wat vind ik nou precies? Het gaat heen en weer en met ups en downs. Het lijkt alsof ik het niet met mezelf eens kan worden. Terwijl ik er zoveel tijd over nagedacht heb. Terwijl de discussie me zo mijlenver de strot uit hangt. Maar ieder jaar wordt hij weer opnieuw gevoerd. Er komt geen eind aan. Hou op, alsjeblieft! Leg je erbij neer. Alle tegenstanders hebben een beetje gelijk. Doe allemaal een beetje water bij de wijn en hou op! Hou er helemaal mee op. Het leidt tot niets. Nee, het is niet saai, die discussie, emoties zijn nooit saai, maar ik heb er wel genoeg van! Geen enkel standpunt wordt losgelaten en dus horen we ook steeds dezelfde argumenten die steeds voortkomen uit dezelfde emoties. Bovendien…Bovendien…

Ik keek gisteren het journaal. Daarin werd verslag gedaan van de pleziertocht van Dokkum naar het gerechtsgebouw in Leeuwarden per feestbus. Meezingend, deinend en klappend werd het ene na het andere Sinterklaaslied gezongen. Daarna ging het feest in, en voor, het gerechtsgebouw gewoon door. Terwijl er in zekere zin wel wat aan de hand was. De groep feestbeesten had op de dag van de intocht van Sinterklaas het verkeer op de snelweg stilgezet om een groep anti-Zwarte Piet activisten de toegang tot de provincie Friesland te ontzeggen. Dat mag natuurlijk niet; In Nederland heerst vrijheid van meningsuiting en…als burger heb je niet het recht om het verkeer op de snelweg stil te zetten. Daarom moesten ze voor de rechter verschijnen. Aan de andere kant… Aan de andere kant…

Is er een ‘aan de andere kant’? Nee, eigenlijk niet. Of ja, toch wel. Waarom moet dat stelletje klootzakken protesteren op een kinderfeest en daarmee het feest verzieken waar we hier allemaal mee opgegroeid zijn en waar we allemaal zo warm van binnen van worden? Waarom? Waarom?

Oké, De Klerk, zo is het wel weer genoeg!

Misschien moet dat stelletje wat achterlijke boeren daar in Dokkum ietsje meer luisteren naar de oplossingen van die arrogante stedelingen in het westen. Zij worstelden daar met precies dezelfde gevoelens…echt waar. Ook in het westen hebben we met nette haartjes voor de kachel staan zingen en waren we doodsbang voor de pikzwart geschminkte persoon met de roe. Ook wij hebben warme herinneringen. Maar helaas, de tijden veranderen. Alles verandert. Je moet mee. Als je dat niet deed zat je daar in Friesland nog op je terp af te wachten of je niet zou verzuipen na een regenbui.  De wereld van gisteren is niet de wereld van vandaag dus zoek je oplossingen. Die oplossing hebben we in het westen (is dat zo?) gevonden; de roetveegpiet. Best een aanvaardbaar alternatief, want zeg nou zelf…neem een beetje afstand, stijg uit boven jezelf en kijk nog eens naar de figuur Zwarte Piet…Dan moet je toch zelf ook wel toegeven dat het niet zo’n fraaie tronie is? Laat ik dit vertellen, als eega van de juf, kroop ik een tijdlang jaarlijks in de tabberd en zette ik de mijter op. Vergezeld van oliedomme Zwarte Pieten betrad ik de school. De Pieten vergaten altijd de cadeautjes, ze konden niet rekenen en niet goed spellen; ze vielen van hun kruk en ze struikelden over elke drempel. Kom nou toch, dat kan toch niet meer? Dat is toch geen gezicht anno vandaag?

En die anti zwarte pieten actievoerders? Pffff.