Er is in Amsterdam en in Nederland veel te doen om een Amsterdamse ex-ambtenaar. Met fraude, vriendjespolitiek en zelfverrijking aan de ene kant en discriminatie, marrokkanenjacht en islamofobie aan de andere kant. Vandaag las ik het artikel van Janny Groen in de Volkskrant over wat zo’n beetje de achtergrond is rond de ophef met betrekking tot Saadia A.-T. Nadat ik het artikel gelezen had geloof ik niet in fraude en geloof ik niet in discriminatie. Ik zie incompetentie. Een omhooggevallen vrouw die niet berekend was op haar taak, dat zie ik. Ze miste overzicht en kennis en stond ineens voor een taak waar ze ongeschikt voor was. Ik denk dat de gemeente gewoon een inschattingsfout heeft gemaakt. Dat soort dingen gebeuren heel regelmatig maar omdat het hier om de bestrijding van moslimextremisme gaat, kan ik me voorstellen dat iedereen het hoog opneemt. Ging het over bejaardenzorg dan was er geen haan geweest die ernaar kraaide.

Wat ik lees is dat Saadia een bescheiden baantje bij de gemeente kreeg in de periode dat Amsterdam in verwarring was na de moord op Theo van Gogh. Men wilde toen investeren in het bestrijden van extremisme en het voorkomen van radicalisering. Toen Mohammed B. in de gevangenis zat en de Hofstadgroep opgerold, had men het idee dat het beleid zo succesvol was geweest dat de gemeentelijke afdeling die moslimextremisme moest tegengaan, wel goeddeels opgeheven kon worden. Het grootste deel van de medewerkers ging weg, een enkeling, zoals Saadia bleef. Om op de winkel te passen.

Toen brak de strijd in Syria en Irak los en ontstond IS. Amsterdamse jongeren werden geronseld door haatbaarden. Het moslimextremisme bleek niet dood; het had slechts een tukje gedaan. De gemeente blies de oude, betrekkelijk succesvolle, afdeling, waar Saadia werkte nieuw leven in. Maar iedereen was ontslagen. Saadia bleek zo’n beetje de meest competente, en zo werd Saadia van de ene op de andere dag een belangrijk persoon en moest ze van alles organiseren terwijl ze daar nauwelijks voor toegerust was. In wanhoop richtte ze zich tot haar vrienden en vriendinnen en zette daarmee de boel op poten. Omdat ze zelf overzicht ontbeerde, lukte het haar niet om de zaak in de greep te krijgen. Ze zat in een spinnenweb van belangen en geld verdienen en sloot iedereen die ze niet kende agressief uit, en omarmde juist wie ze wel kende. Een heel slechte zaak omdat ze kennelijk in haar presentatie belangrijke personen wist te overtuigen.

Ik ben zo mild voor Saadia omdat ik nergens zelfverrijking zie. Ik zie niet dat Saadia zo snel mogelijk haar zakken ging vullen. Ik zie geen Rijkman-Groenink in haar. Ik zie iemand die om hulp smeekt maar niemand dan haar vrienden en kennissen durft te vertrouwen. Ik zie wel een koninkrijkje, maar dat is meer ingegeven door onzekerheid dan door machtswellust. Kortom, ik heb met Saadia te doen. Ze was waarschijnlijk hartstikke goed in het baantje dat ze had gekregen vlak na de moord op Theo van Gogh en werd door de omstandigheden gedwongen om de grote roerganger te spelen. Misschien had de gemeente dat haar niet moeten aandoen.

Of het allemaal zo is zoals ik boven schrijf, weet ik natuurlijk niet. De zaak wordt nu helemaal uitgezocht. Maar uit het artikel vandaag in de Volkskrant leid ik het bovenstaande af.