In de literatuur is het thema van de femme fatale eeuwenlang erg populair geweest. Misschien nog steeds wel een beetje. Een goed functionerende man (huisje, boompje, beestje, vrouwtje) komt onder invloed van een zeer begerenswaardige vrouw. Ze ontneemt hem alles en uiteindelijk eindigt hij in de goot. Met niets. Langzamerhand begin ik mezelf te zien als homme fatale. Een homme fataal voor bedrijven.
Ongeveer veertien jaar geleden zocht ik een nieuwe baan. Gelukkig was het voor mij niet moeilijk om vacatures te vinden. Ik kon zelfs selecteren op branches waar ik iets mee had. Onderwijs bijvoorbeeld. Zo kwam ik te zitten tegenover een paar mensen van een bedrijf dat software bouwde voor het voortgezet onderwijs. Mijn latere manager vertelde me over zijn bedrijf. Ze waren onderdeel geweest van CMG maar nu zelfstandig. Marktleider in VO software. De concurrentie? Lachwekkend. De ene kon nauwelijks zijn broek op houden en de ander was niets, had niets en zou nooit wat worden. Voldaan leunde mijn toekomstige manager achterover.
Maar zodra ik in dienst kwam, werd dat bedrijf waarvan mijn manager had gezegd dat het niets was, niets had en nooit wat zou worden, dus wel wat. Met mijn aanstelling begon gelijk het gevecht om het bestaan. Hoe we ook ons best deden. Mijn bedrijf werd van marktleider, goede tweede in de branche. Van goede tweede werden we de zwakke broeder en toen ging het bedrijf failliet en kwam er een doorstart. Toen werden we zwaar gesubsidieerd door het moederbedrijf en uiteindelijk hielden ze ermee op.
En toen dacht ik: Nooit meer solliciteren bij een armoedzaaier. Wel bij Delta Lloyd dus. Niet direct een branche waar ik erg warm van werd. Laat ik daar maar eerlijk over zijn. In het begin had ik het gevoel dat alle wurg- en woekerpolissen op mijn schouders drukten; dat ik een lekker leventje leidde doordat mijn werkgever arme mensen een poot uitdraaiden. Ik werkte toch bij dat bedrijf…Ik was toch dat bedrijf…schuld…SCHULD!!!! Maar aan de andere kant werd ik door mijn collega’s warm binnengehaald. Allemaal heel complexe materie en dat maakte het toch wel weer erg leuk. Maar geloof het of niet, ik bleek een slechte invloed uit te oefenen op dat verzekeringsbedrijf.
Ik was betrokken bij zo’n beetje alle projecten waar iets van dat geschonden imago van de woeker- en wurgpolissen werd hersteld. Metamorfose heette die projecten. Metamorfose? De metamorfose van geldwolf naar verstandig spaarvarken…zoiets stelde ik me daarbij voor. Een metamorfose die Delta Lloyd zich voor zichzelf had voorgesteld, vermoed ik. Ik heb de kapitalen gezien die Delta Lloyd moest betalen. In totaal enorme bedragen. Maar ik wist ook dat het nooit genoeg zou zijn omdat het individu per polis een schijntje kreeg ten opzichte van alle roering in de media. En Delta Lloyd ging bezuinigen…en kosten naar beneden brengen…en bezuinigen…en de kosten naar beneden brengen…
En zo zakte ook Delta Loyd af. Homme fatale. Wie had dat ooit gedacht… Wie gaat de resten opkopen van het zo bloeiende bedrijf dat ik destijds binnenstapte? Enne…Waar zal ik nu eens gaan solliciteren?