Ik wil het er eigenlijk niet over hebben. Darmen. Maar ik moet wel, want darmen zitten me dwars. Sinds de uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek voor darmkanker bij mij door de brievenbus kwam, zit ik in zak en as. Ik wil geen darmkanker. Ik wil er geeneens aan denken. Ik wil struisvogeltje spelen. Mijn kop in het zand steken. Op het moment van overlijden wil ik pas horen dat het aan mijn darmen lag. Maar nu er een onderzoek wordt aangeboden zit ik in een verschrikkelijk dilemma. Ik wil er helemaal niets van weten, maar nu het me wordt aangeboden om een onderzoek te doen… Ik heb helemaal niets met darmen. Helemaal niets. Hoewel…

 Ik heb onlangs negen meter darm gekocht. Die darmen leken in niets meer op de darmen die wij in ons buik hebben zitten. Eigenlijk alleen het buitenste vliesje. Netjes helemaal schoongeboend en gespoeld. Ze lijken meer van plastic. Geen mens kan er misselijk van worden alleen mijn jongste zoon. Die gruwt bij al het lichamelijke. Zijn broers hielden er wel van om hun kleine broertje te plagen: ‘Had je al gezien wat we eten? Worst. DARM gevuld met gehakt.’ Dan zag je dat arme jochie wit wegtrekken. Hij wilde sowieso al niets eten dat ooit gevlogen, gekropen, gelopen of gezwommen had. De overtreffende trap van een stuk lillend vlees is DARM. Geen idee waar hij het vandaan heeft want deze papa maalt gerust een heel varken en stopt dat in zijn eigen, goed schoongeboende darmen. Heb ik dus de afgelopen weken ook gedaan. Voordat de uitnodiging voor dat vermaledijde onderzoek door de brievenbus kwam. Ik kocht een varkensschouder en negen meter darm en ging slagertje spelen. Ik maakte de ultieme rookworst. Met een vleug venkel en veel minder zout. En vervolgens koud roken op eikenhoutmot.

Ik heb de handleiding al helemaal uitgespeld. Stel dat ze darmkanker denken te hebben geconstateerd louter en alleen omdat je het fout hebt gemaakt. Je hebt de handleiding niet gelezen en je poep opgestuurd en ze constateren dat je kanker hebt maar dat komt doordat je het niet goed gedaan hebt. Dus deze jongen ging van a tot z door alle paperassen. Oke, dus zorgen dat er geen water meer op het wc-plateautje ligt. Een laag wc-papier erop en dan pas je ding doen. Vervolgens op vier plekken in de hoop prikken met het bijgeleverde staafje. Dan zo snel mogelijk in de antwoordenveloppe opsturen. Eerst controleren of de brievenjongens die dag wel de post komen ophalen want de stront dient vers in het laboratorium aan te komen…

Ik had een keer denigrerend gedaan over een gevluchte vrouw die zo verschrikkelijk verlangde naar een bord schapendarmen volgens haar mams recept. Ik dacht meteen aan de steriele darmen die ik vul voor mijn oh zo lekkere rookworst. Maar inmiddels weet ik beter. Mijn jongste, die al wit wegtrekt als hij de ‘d’ van DARM hoort, heeft zijn grote liefde gevonden in een buitengewoon lieve Thaise. Samen met hen gingen we op vakantie in Thailand. Natuurlijk wilde ik de ingewandensoep proberen. En ja hoor, daar dreven ook stukjes darm in. Nee, niet dus dat dunne doorzichtige velletje, maar strengen waar je de gelobte binnenwand kon herkennen. Met behoorlijk wat weerzin stak ik een stukje in mijn mond…maar het was lekker. Zoals alles wat er in de soep zat. De bouillon was fantastisch.

Ik denk dat ik volgende week mijn poep ga prikken…Jekkes. Sinds ik mijn naam op een enveloppe samen met het woord darmkanker zag staan, heb ik lichte buitpijn.