Op een dag, enkele jaren geleden, poneerde koningin Máxima tijdens een speech dat de Nederlandse cultuur niet bestond. Volgens mij markeert dit statement een breuklijn in onze recente geschiedenis. Voordat Máxima deze uitspraak deed, was het een hele algemeen gedragen gedachte dat de Nederlandse cultuur terug te vinden was in de jaren vijftig. Sterk verzuild. En dat uit die sterk verzuilde samenleving een walm van bruingekookte spruitjes opsteeg. Met afentoe een bescheiden hoogtepunt. Cruijff bijvoorbeeld met Ajax. Vincent van Gogh ook wel, en Karel Appel. Toen er in de jaren zeventig van de vorige eeuw een migratiegolf op gang kwam uit Islamitische landen, leek ons gevoel voor gastvrijheid samen te vallen met het ontkennen van onze eigen cultuur.

In de jaren negentig leerde ik op de sociale academie om te gaan met gezinnen uit die nieuwe emigratiegebieden. In alles moesten we hun cultuur respecteren. We waren stiekem trots op het feit dat ons land rijk was en hun land straatarm, maar dat moest heel stiekem. Hun culturele achtergrond daarentegen was zo anders dan wij gewend waren; voor ons een hele klus om ons aan te passen, leerden we. Kwam je, als man, op bezoek in een gezin, dan mochten we de vrouw geen hand geven, werd ons geleerd. Ik kan me herinneren dat we daar echt compleet tegen in opstand kwamen; voor ons was dat ronduit onbeleefd. Als wij hulp kwamen verlenen dan gaf je iedereen, uit respect, een hand en daarmee basta. Pas door Pim Fortuyn en Rita Verdonk kregen wij gelijk. Laat dat nou juist de mensen zijn waarvan ik helemaal geen gelijk wilde krijgen… En toen dus die toespraak van koningin Máxima. De Argentijnse vrouw van onze toen toekomstige koning. Ik moet eerlijk zeggen dat ik op dat moment nog niet zoveel kwaads in haar woorden zag… Ik denk daar nu anders over. Nu denk ik dat de Nederlandse cultuur de meerderheidscultuur in Nederland is en dat die meerderheidscultuur net even iets meer rechten heeft dan de diverse minderheidsculturen. Minderheidsculturen mogen heus de meerderheidscultuur beïnvloeden, maar leidend blijft de meerderheidscultuur. In de krant van afgelopen zaterdag een prachtig artikel van Ruud Koopmans over dit onderwerp. We moeten de verachting voor onze eigen cultuur achter ons laten want dat is nergens voor nodig. Nederland heeft veel voortgebracht waar we als natie trots op mogen zijn.  Als Nederland mogen we een mening hebben over culturele uitingen uit andere culturen die op ons afkomen. We mogen iets vinden van gesluierde vrouwen, weigeren een hand te geven of gescheiden zwembaden voor mannen en vrouwen. Daar mogen we echt iets van vinden. Nederland is geen neutrale cultuur waar iedere cultuur dezelfde rechten heeft. Met terugwerkende kracht de Nederlandse geschiedenis herwaarderen en afwijzen zoals DENK doet is koren op de molen van mensen die slecht willen….

Omdat ik weet dat bij een verheerlijking van de eigen cultuur het nationalisme en veel ellende op de loer liggen, pleit ik voor een grote eenheidsworst waarbij alle minderheidsculturen zo snel mogelijk opgaan in één algemene cultuur genoemd naar de plek waar je woont. De Nederlandse, dus, in ons geval. Maar daar is liefde, seks en kindertjes krijgen bij nodig. Daar is partnerschap bij nodig met heel veel wederzijds respect. Daar is een individuele band bij nodig met God of juist niet met God… En dat gaat zomaar niet. Niet iedereen is als achternichtje Ruby die zeker twintig culturele achtergronden in zich verenigt en zal uitgroeien tot een prachtige licht gebronsde Nederlandse meid met een ietwat Aziatisch uiterlijk.  Een meid die zal smullen van pom, rendang, couscous maar ook van boerenkoolstamppot, spruitjes of sperzieboontjes met aardappels en een bal gehakt.  Jongens, wat ben ik trots op mijn achternichtje Ruby! (En ook op mijn nichtje, Ruby’s moeder. Trouwens.)