Ik schreef onlangs een reactie op een column van Asha ten Broeke. Zij had het over onschuldige Palestijnen die door de schuldige ijzeren vuist van Israël worden vertrapt en vermoord. Ik schreef toen dat aan beide zijden van de oorlogsgrens de goedwillende, vreedzame en onschuldige burgers in de meerderheid zijn, maar dat ze volkomen irrelevant zijn in tijden van oorlog. Een oorlog maakt geen verschil tussen vreedzaam of oorlogszuchtig; het raakt iedereen. Wat wel verschilt, is dat Israël er alles aan doet om haar eigen bevolking te beschermen; overal schuilkelders en in iedere woning een veilige kamer. Dat in tegenstelling tot Hamas die liever tunnels bouwt dan schuilkelders en militaire doelen onder ziekenhuizen verstopt. Niet verwonderlijk, dus, dat er veel meer burgerslachtoffers in Gaza vallen dan in Israel. Oh ja…David en Goliath…Als je David bent, moet je Goliath doden. Als je dat niet doet, maar hem verschrikkelijk veel pijn doet, dan moet je, vrees ik, zijn wraak en woede slikken. 

Goedwillende, vreedzame burgers. Hoe weet je dat eigenlijk dat ze zo van goede wil zijn. Op YouTube kom je kanalen tegen waar men straatinterviews houdt met gewone burgers. Het probleem met straatinterviews is, wat laten ze wel zien en wat niet? Als een geïnterviewde erg afwijkt van wat de interviewer zou willen vertellen, vind je dat interview dan nog steeds terug op het kanaal? In hoeverre is het interview compleet. In welke mate zijn ‘oninteressante’ stukken eruit geknipt en is wat de knipper oninteressant vindt ook oninteressant voor ons? Voor mij? Corey Gil-shuster, een Canadese Israëliër heeft een kanaal waar hij ‘onschuldige’ burgers van alle partijen naar hun mening vraagt. Eerlijk gezegd, ook met de slagen om de arm die ik net noemde, word ik er best somber van. Je vraagt je af wanneer alle bevolkingsgroepen eindelijk beseffen dat het voor geen van de groepen die nu tussen ‘the river and the sea’ wonen een optie is om te vertrekken. Ze kunnen niet vertrekken. Waar naartoe dan? Voor de Palestijnen zal het waarschijnlijk nog makkelijker zijn dan voor het joodse bevolkingsdeel van Israel om een goed heenkomen te vinden. Joden kunnen nergens heen; ze kunnen alleen vechten om te blijven waar ze zijn en aldaar te overleven. 

Een leuk antwoord op Asha ten Broeke met haar LBTQP+ dochter wordt in één van de filmpjes gegeven waarin de volgende vraag aan de orde komt: “LGBTQ support you in this war. Do you see them as your allies?” Op één na wijzen alle geïnterviewden de stelling af. Ze willen geen steun van homo’s en opkomen voor homo-rechten is in de Palestijnse gebieden een no-go.

Aan Israelis wordt gevraagd: “What is your solution to the conflict?” De uitzichtloosheid druipt ervan af. Er is geen oplossing want de Israeliers denken dat de Palestijnen maar één optie hebben en dat is van Israel Palestina maken en de joden verdrijven. En dat moeten ze zien te voorkomen. Israel is voor het joodse bevolkingsdeel kortom een zaak van leven en dood. Zeker na 7 oktober. Zie hier.

Ander filmpje. Vraag aan Palestijnen: “After the Gaza war, the world wants a two state solution. Do you agree?” Nou nee, dus. Er is geen Palestijns enthousiasme te vinden voor een twee-statenoplossing. Je wordt er moedeloos van. Zie hier.

Dat straatinterviews ook niet alles is, is de enige hoop. 

Nog één dan. De vraag wordt gesteld aan Palestijnse Israelische staatsburgers: Hadden de Palestijnen het plan voor de verdeling in 1948 moeten accepteren? Kijk zelf maar… 

  Helaas, helaas: Te laat!