Ik ben niet bijgelovig, maar om nou op vrijdag de dertiende gevaarlijke dingen te ondernemen gaat wel heel ver. Risico’s moet je gewoon op zo’n dag niet nemen. Daarom ondernamen we op zaterdag de veertiende november de risicovolle tocht naar het concertgebouw. Over de weg terug doen we meestal twintig minuten, maar die keer deed ik er vijf uur over. Josien (baas boven baas) deed er twee weken over… Onderweg van het concertgebouw naar huis maakte ze een enorme smakkerd en daarna moest ze in het ziekenhuis weer zo’n beetje in elkaar gezet worden. Daar herstelt ze nog steeds van.

Gisteren hadden we kaartjes voor ‘Bruckners machtige achtste’. In het concertgebouw. Niets wees op een naderend onheil, maar wijs geworden gingen we deze keer niet op de fiets. In het donker fietsen, naast een tot opschieten manende echtgenoot (want anders komen we te laat), zag Josien nog even niet zitten. Dus namen wij het openbaar vervoer. Op de één of andere manier besefte het openbaar vervoer dat het concertgebouw door ons vermeden moest worden. Tenminste dat denk ik. Ik besef heus wel dat het openbaar vervoer zelden dingen denkt, en Josien en ik niet belangrijk genoeg zijn om zulke ingrijpende maatregelen te nemen als het openbaar vervoer deed, maar toch…

Met behulp van 9292OV hadden we een reis geselecteerd die ons niet alleen op tijd in het concertgebouw bracht, maar waardoor we, ter plaatse, ook nog een kop koffie konden drinken. Eerst acht minuten lopen naar lijn drie, twintig minuten met de drie en dan was je er. Zo gezegd zo gedaan. Op het juiste moment stapten we in de tram en we keken elkaar glimlachend aan: ‘gehaald!’ Wat kon er nog misgaan? Halverwege de Marnixstraat, vijf minuten nadat we in de tram, waren gestapt, stond de tram stil. De bestuurder stapte uit en kwam na verloop van tijd de tram weer in: Sorry mensen, er ligt een plaat los en dat moet gerepareerd worden. We weten niet hoe lang dat gaat duren.’ Onze tram had pech onderweg. Vertel me: Hoe vaak heb je meegemaakt dat de tram pech onderweg had? Ik nog nooit.

Gelukkig was de halte van lijn tien dichtbij. Nog steeds optimistisch gestemd stapte we op tram tien. Wel in het besef, dat we nu van de verkeerde kant van het Rijksmuseum helemaal naar het concertgebouw moesten lopen. Maar we zouden het nog makkelijk halen; die achtste symfonie van Bruckner. Omdat we ons niet door een beetje pech uit het veld laten slaan, hadden we er nog steeds zin in. Wat gebeurde…vlak voor het Leidseplein: Dames en heren, deze tram is kapot. U wordt verzocht uit te stappen en uw reis met een andere tram voort te zetten’. Vertel me: Hoe vaak heb je meegemaakt dat twee trams waarmee je onderweg was, allebei pech onderweg kregen? Ik echt nog nooit.

De volgende tram lukte het om de ene halte tussen Leidseplein en het Rijksmuseum zonder pech te overbruggen. Hulde daarvoor!

Hijgend en puffend kwamen we uiteindelijk nog net op tijd. Echt ik ben niet bijgelovig…Maar zoveel toeval bestaat niet. Op minder toeval werd Lucia de B. tot levenslang veroordeeld…