De wereld lijkt nogal boos op dit moment. Ik kan me haast voorstellen dat Islamitische jongeren met een wat smalle geest, massaal denken dat de Armageddon begonnen is. De grote strijd van de rechtvaardigen tegen de onrechtvaardigen. Aanslagen in Parijs en Brussel, Amerikaanse moordaanslagen met drones op Taliban- en IS leiders in Pakistan en Afghanistan. Ik kan me voorstellen dat die jongeren dat allemaal interpreteren als onderdeel van de laatste strijd. Als je dat eenmaal denkt, dat past er van alles in dat straatje. De simultane opkomst van bewegingen als IS, Al Shabab of Al Qaida. De oorlog in Libië, Yemen, Syrië, Irak en ga zo maar door. Als je gelooft in die laatste strijd, dan is het best logisch dat je je wilt aansluiten bij zo’n groep. De toekomst zal je even helemaal niets zeggen. De toekomst is immers de hemel na de overwinning van de rechtvaardigen. Jij bent een rechtvaardige!

Nederland en Europa houden niet van deze jongeren. Nederland en Europa geloven absoluut niet dat er een laatste slag bezig is. Helemaal juist niet. Ze zien ook geen rechtvaardigen en ook geen onrechtvaardigen. Nederlandse en Europese leiders zien een bedreiging van de rechtsorde en een gevoel van onveiligheid. Een aanslag hakt er bijzonder hard in bij de bevolking. Voor jongeren die zich bij IS hebben aangesloten en gehard zijn in de strijd en dan weer in het verwende Europa terugkomen is een aanslagje plegen peanuts, zo redeneert men hier. En hoewel het aantal terreuraanslagen in West-Europa heus niet het aantal aanslagen in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw overtreft, zit de angst er goed in. Parijs en Brussel heeft iedereen behoorlijk zenuwachtig gemaakt.

Harde maatregelen doen het goed bij het zenuwachtige electoraat. Nederland komt met nieuwe wetten. Nu is er een wet aangenomen die een jongere met de Nederlandse nationaliteit maar die ook een andere nationaliteit heeft, het Nederlanderschap ontneemt als hij zich bij een groep als IS aansluit. Bovendien wordt hij meteen tot persona non grata verklaard. Kortom, officieel komt hij Nederland niet meer in. Je zou zeggen; opgeruimd staat netjes. We verkleinen het risico op een aanslag en bovendien zijn we een lastig persoon kwijt…

Maar toch denk ik er genuanceerder over. Ik ben namelijk ook vader. Jongeren die naar Syrie vertrekken zijn doorgaans pubers. Jongens en meisjes rond de twintig. Dat is een leeftijd waarop je wel de trekker kunt overhalen, maar nog niet kunt beredeneren wat voor gevolgen dat heeft. Een gevaarlijke periode in je leven. Een periode in je leven waarin je in staat bent om onherstelbare schade aan te richten.

Maar, zoals gezegd, ik ben ook vader. Hun zonen en dochters zijn een beetje ook mijn zonen en dochters. Ik zie daarom mijn kinderen naar Syrië vertrekken. Ik wil dat niet. Ik denk dat ik ze nog moet beschermen. Dat moet ik ook want hun oordeel is nog troebel. Eigenlijk kunnen ze nog niet zelfstandig hun weg vinden. Maar ik kan ze niet tegenhouden om af te reizen. Mijn enige hoop is dat ze snel, ongeschonden, weer thuiskomen. Dat maakt de regering onmogelijk. De nieuwe wet van de Nederlandse regering treft de ouders het hardst.