Een tentoonstelling waarin de tentoongestelde zaken niets anders met elkaar gemeen hebben, dan dat het topstukken zijn. Geen schilderijen van een bepaalde stroming, geen schatten uit een bepaalde streek, uit een bepaalde periode in de geschiedenis. Niets van dat alles. Gewoon bij elkaar genomen omdat het mooie werken zijn en allemaal uit de Hermitage in Sint-Petersburg komen. Ik hou er eigenlijk wel van. Je komt niet zozeer iets te weten over de stukken, maar meer over de collectie die kennelijk in de Hermitage is. Ook leuk.

Zo’n diverse tentoonstelling, maakt het niet makkelijk om er iets over te zeggen. Eigenlijk kan ik beter op papier (cyberspace, dus) door de tentoonstelling wandelen en laten zien wat ik zo mooi vond.

De eerste zaal was wat mij betreft meteen fantastisch. Een madonna met kind van Granach. Prachtig qua kleur. En zo’n knappe madonna! Geen wijze, vrome of oudere vrouw, maar het meisje dat Maria moet zijn geweest, als je de bijbel serieus neemt. Een piepjonge moeder. Zo sereen. Het jezuskindje heeft wel een wat ouwelijk koppetje. Maar zo mooi. Directeur van de Hermitage Amsterdam Cathelijne Broers, leidt ons in de audiotour langs de kunstwerken. Naast de Granach eenzelfde tafereel van Italiaanse tijdgenoot Lorenzo Lotto. Veel meer drama, dan zie ik ook wel, maar jongens wat valt dat schilderij in het niet bij de Granach! Met heel subtiele krasjes heeft de Duitse meester een netje over haar hoofd gedrapeerd. Of zijn het toch penseelstreekjes?

Aan het eind van de eerste tentoonstellingszaal objecten van een heel andere orde maar waar je oog wel meteen op valt. Twee levensgrote paardmodellen. Op het ene paard zit een geharnaste man. Een Ottomaanse soldaat. De volledige wapenuitrusting weegt 450 kilo. Arm dier! Het paard kan moeilijk gewond raken want niet alleen de strijder is van top tot teen in ijzer gehuld, ook het paard. De lans wijst dreigend naar voren. Naast de Ottomaanse strijder een paard met een tuigage van heel veel oudere datering. Dit tuigage stamt uit de derde eeuw voor Christus en is uit het ijs naar boven gekomen. Het moet het rituele tuigage geweest zijn van een Scythisch stamhoofd. Het leer, hout en de wol waarvan het gemaakt is, is door het ijs goed geconserveerd. Het tuig maakt het paard tot een mythisch wezen met een gewei en een extra vogelkop. Op de tentoonstelling zijn de Scythen trouwens in meerdere objecten vertegenwoordigd.

Op zich had ik nog nooit van de steensoort malachiet gehoord. Dat is nu wel even anders. De eerste opstelling als je de trap opgelopen bent is een opstelling van een negentiende eeuws interieur. Wat je naast de ruisende baljurk opvalt is de harde kleur groen van de objecten. Een tafelblad, vazen, klokje, brievenbak. Allemaal gemaakt van een gemarmerd soort hardgroen gekleurd steen; malachiet. Schijnt heel kostbaar te zijn. Op het plaatje van de Hermitage in Sint-Petersburg zien we zuilen van malachiet. Ik vind het leuker om me een knappe dame in de negentiende-eeuwse baljurk te fantaseren. Hoe zou ze gelopen hebben en hoe gedanst…en waarop? De wals?

Sla ik weer van alles over. Ook aan een buste van de hand van Bernini loop ik voorbij. Kom ik bij de typische romantische Duitse schilder Caspar David Friedrich. Nooit van gehoord. Briljant door eenvoud. Twee achttiende-eeuwse heren, herkenbaar aan hun hoeden, staan te kijken naar de zonsondergang. Ik ben het met Cathelijne Broers eens, je kan jezelf makkelijk verliezen in de eindeloze diepte en de sobere kleuren. In mei naar Berlijn en dan hoop ik veel van Friedrichs schilderijen te zien.

Deze tentoonstelling is een ware dwaaltocht door de schatkamers van een museum met een heel erg diverse collectie. Niet alleen beeldende kunst, maar ook archeologische schatten en gebruiksvoorwerpen. Allemaal van een uitzonderlijke schoonheid. Hoewel…dat harnas is eigenlijk weer heel gewoon. Wel mateloos interessant, maar niet buitengewoon mooi.

Ik heb genoten van deze tentoonstelling!

Wat ik wat lastig vond was de manier van kaartjes kopen. Soms kan er voor de kassa van de Hermitage Amsterdam een lange rij staan. Om die rij te vermijden kocht ik kaartjes via de webshop. Dat haalde dus niets uit want ik moest toch in de rij gaan staan om mijn museumjaarkaart te laten scannen. Zonde. Wellicht dat je bij het kopen van je kaartje met museumjaarkaart, volgende keer je museumjaarkaartnummer kan opgeven zodat je meteen kunt doorlopen. Een tip.