De wereldwijde sancties tegen Iran zijn opgeheven; het goede nieuws. Amerika heeft nieuwe sancties aangekondigd omdat Iran proeven heeft gedaan met raketten; het slechte nieuws. Ik begrijp dat niet. Amerika heeft een arsenaal aan kernwapens en ballistische raketten waarmee je de wereld een paar maal kan vernietigen. Zo’n land leest Iran de les, omdat Iran in het klein doet wat Amerika in het groot ook doet? Merkwaardig. Het voelt nogal hypocriet. Op de een of andere manier kan Iran zelden iets goed doen. Iran moet aan de leiband lopen voordat de wereld zaken met hen wil doen.

Vind ik Iran een fijn land? Nou niet echt. De mensen die ik er ontmoet heb tijdens onze kleine vakantie daar, waren schatten. Zonder dollen; schatten vind je overal. Iran is geen land waar je zomaar kunt zeggen wat je vindt. Ik had daar nooit op dezelfde manier een blog kunnen schrijven als ik hier doe. De vrouwen in mijn familie en vrienden waren gedwongen geweest om zich aan de kledingvoorschriften te houden. Hoewel ik in mijn familie niemand ken die er echt uitdagend sexy bijloopt, is het toch een inperking van de vrijheid. Ik kan me voorstellen dat je voor het recht op vrije meningsuiting en de vrijheid om je te kleden zoals je wilt, actie wilt voeren. In Iran is dat echt niet makkelijk.

Heeft Iran een gedeeltelijk onvrij regime (binnen bepaalde grenzen kan er wel degelijk gekozen worden), er zijn landen waar Amerika nauw mee bevriend is, die ronduit eng zijn. Neem bijvoorbeeld Pakistan. Ik ken eigenlijk geen enger land dan Pakistan. Een land met kernwapens, een dictatoriale regering en een achterlijke bevolking. Verhalen uit Pakistan laten de rillingen over je lijf lopen terwijl je je lachen niet kunt houden. Lees je bijvoorbeeld dat er een meisje is veroordeeld en dat haar straf verkrachting door het hele dorp is omdat haar achterneef het schaap van de buren heeft geneukt… Dan kan je er donder op zeggen dat het zich in Pakistan afspeelt. Soms denk je dat in prehistorische tijden alle zwakbegaafden zich hebben verzameld en en masse naar Pakistan zijn getrokken. Politieke moord is daar aan de orde van de dag. Als ik de verhalen mag geloven, krijgt de politie er geen salaris, maar moeten ze hun geld met corruptie bij elkaar scharrelen. Goed, genoeg over Pakistan. Maar dat is dus een bevriend land van Amerika. Gek dat ik dat vreemd vind?

Laten we dan een ander en eigenlijk nog veel grotere vriend van Amerika nemen; Saoedi-Arabië. Moet ik het gaan hebben over het feit dat in dat land vrouwen worden gezien als wezens waarover je als man kunt wikken en beschikken? Dat vijftig procent van de bevolking daar alleen maar als ze zwaar gesluierd zijn over straat mogen? Dat vijftig procent van de bevolking geen burgerrechten heeft? Dat ik echt veel liever met Josien naar Iran ga dan naar Saoedi-Arabië? Laat ik het anders zeggen: Josien wil wel naar Iran met niet naar Saoedi-Arabië. Dat het land geregeerd wordt door een koninklijke familie die ongeveer dezelfde macht heeft als Lodewijk IV in Frankrijk…driehonderd vijftig jaar geleden? Ik geloof niet dat er in dat land ook maar iets te kiezen is door het volk. In hun strijd tegen Israël wil Saoedi-Arabië wel de helpende hand geven aan Syrie, maar als het gaat om opvang van de onafzienbare stroom vluchtelingen, dan geven ze niet thuis.

Eigenlijk hoop ik op een paar dingen: De kernwapens de wereld uit (ook uit Iran) en een wereldwijde stop op het testen van ballistische raketten (dus ook in Iran). Zolang beide zaken niet geregeld zijn gaan we onderhandelen in goede vriendschap over hoe we onze eigen kernwapens en raketten de wereld uit krijgen. Ik denk trouwens dat goede vriendschap tussen landen een stimulans kan zijn om nutteloze wapens de wereld uit te helpen.