De reorganisatie van het bedrijf waar ik werk is deze week tot een hoogtepunt gekomen. Amechtig hijgend hangen we in de ring. We weten nu zo ongeveer wie mag blijven en wie weg moet. Van de mensen die worden ontslagen is een aanmerkelijk deel gelukkig met die beslissing. Dat zijn de mensen die de zestig zijn gepasseerd. Ze gaan met vervroegd pensioen, hoewel je dat natuurlijk officieel niet zo mag noemen. Vaak zijn het mensen met een enorm aantal dienstjaren. Daardoor krijgen ze een ontslagvergoeding mee die zo groot is dat het de AOW, die ze natuurlijk niet krijgen, makkelijk kan compenseren. Vaak hadden ze al recht op wat pensioen. Het gaat helemaal goed met die mensen; geen medelijden noodzakelijk en ik hoop dat als ik op die leeftijd ben er nog eens zo’n reorganisatie komt. Ik zou juichen!

De tweede categorie mensen die het bedrijf moeten verlaten doen het zeker niet vrijwillig. Ze willen graag bij mijn werkgever blijven werken, maar mijn bedrijf wil ze niet meer. Zuur voor hen maar gelukkig voor de achterblijver. Het gaat hier om mensen die niet kunnen samenwerken en met iedereen ruzie krijgen. Het zijn  mensen die op de één of andere manier niet sporen. In sociaal opzicht dan. Moeilijke mensen waarvan je je afvraagt wie ze ooit hebben aangenomen en hoe het komt dat ze er nooit in een eerder stadium uitgevlogen zijn. Dat maakt het namelijk nogal onrechtvaardig. Als je iemand dertig jaar voor je laat werken en na dertig jaar ongeschikt verklaard, dan zou je heel goed naar je organisatie moeten kijken. Maar over het algemeen kan je stellen dat zij ongelukkig zijn met hun ontslag, maar wij, de achterblijvers die hun baan dus niet verliezen, zijn blij dat ze opkrassen; het ging nooit makkelijk met hen.

Dan zijn er de nuttelozen. Die moeten nu ook weg. Nutteloos is niemand, maar in vorige rondes zijn mensen op een zijspoor gezet. Niet omdat ze per se slecht functioneerde. Helemaal niet. Dat kwam vooral doordat het bedrijfsleven ineens niet veel meer op heeft met management. Het gemiddelde opleidingsniveau heeft een fikse klim naar boven gemaakt. Bij hoogopgeleiden is de trend naar zelfsturende teams hot. Heel erg hot. Teamleiders hebben nu teams van vijftig man terwijl dat voorheen vijfentwintig man was. Teamleiders van nu beoordelen mensen niet meer, maar verzamelen feedback die de medewerker zelf heeft opgehaald…zoiets. Logisch dat de helft geen werk meer heeft en nutteloos is geworden voor de organisatie. Ik zie ze met pijn in mijn hart vertrekken want het waren vaak fijne mensen; ik zal ze missen, maar hun ontslag zagen ze mijlenver aankomen.

Dan de laatste categorie mensen die ontslagen worden. Een raadsel. Ik begrijp het niet. Wij begrijpen het niet. Goede mensen die hun werk goed doen. Mensen die goed in het team liggen en een wezenlijke bijdrage leveren aan de werkzaamheden. Geen idee waarom ze weg moeten. Voor hen komt het als een slag bij heldere hemel. Ze krijgen het wel uitgelegd, maar ze begrijpen het niet. Wij begrijpen het ook niet. Dat doet pijn. Niet alleen bij de mensen die het betreft maar ook bij de achterblijvers. Waarom? Eén van mijn directe collega’s is dit overkomen en wij staan compleet verstomd langs de kant. Verslagen. Het zorgt ervoor dat je moeilijk in slaap komt. Ik zie voor me hoe hij thuis zit. In dat huis dat ineens een dreigend hoge hypotheek heeft; kan hij dat straks nog wel betalen? Ik voel hoe het is om niet goed genoeg bevonden te zijn. Verschrikkelijk!