Ik heb het al verschillende malen voorbij zien komen. En heus, ik ben nieuwsgierig, maar ik ga toch niet. De recensies spel ik tot de laatste letter uit. Plaatjes bekijk ik. Voorvertoningen in talkshows…Alles wat ermee te maken heeft, bekijk ik, maar daadwerkelijk het theater instappen…een kaartje kopen, nee, dat gaat te ver. Op de één of andere manier wil ik daar wel en niet mee geconfronteerd worden; het naakte lichaam. Ik heb helemaal niets tegen blote borsten of een piemel, maar in het theater…ik weet gewoon niet waar ik moet kijken. Mag ik ernaar kijken? Maar dat is toch van hem of haar? Het heeft een uitwerking op mij. Als ik naast mijn geliefde in het theater zit geeft het een gevoel van vreemd gaan. Dat voelt heel gek.

De voorstelling ‘Privacy’ gespeeld door Wine en Ward (laat hun achternamen maar zitten want dan allitereert het niet meer), in het Compagnietheater. Een heel klein theatertje op de Wallen in Amsterdam. Vanzelf zit je al heel erg dicht op de acteurs. Nee, ik ga niet, hoewel ik zo verschrikkelijk nieuwsgierig ben! Maar naar wat?

Jaren geleden zag ik ‘Vrijdag’ van Hugo Claus. Eén van de mooiste toneelstukken die er in het Nederlands geschreven zijn. Rauw. Confronterend. Maar ook zo verschrikkelijk teder. Het speelt zich af in de sociale gelederen waarin Claus zijn beste werken laat afspelen; de onderklasse. Daar gaat zelden iets goed. Verkrachting, incest, geweld. ‘Vrijdag’ gaat, in grote lijnen, over een man die uit de gevangenis komt. Hij heeft daar gezeten omdat hij incest pleegde met zijn dochter. Op schitterende wijze ontrafelt Claus het liefdesleven en de relaties van man, vrouw en dochter. In de voorstelling die ik zag, had men een deel van die liefdescarrousel uitgebeeld door uitkleden en aankleden van de personages. In een rap tempo waren de acteurs en actrices bloot en weer aangekleed. De dochter werd door een bloedmooie jonge actrice gespeeld. (Echt, ik weet niet meer wie ze was, maar geloof me, ze zag er hemels uit). Ik had een plekje vrij vooraan in de zaal, iets van het midden af. In de Meervaart in Amsterdam. Die fantastisch knappe actrice die de dochter speelde, zat op handen en voeten met haar billen naar de zaal op het puntje van het toneel. En zo trok ze haar broekje uit. Ze toonde haar blote alles recht in het gezicht van de zaal. En ik kon het net niet zien. Oke, haar borsten…prima. Die had ik gezien en mooi gevonden, maar haar billen, en haar benen ietsje wijd en op handen en voeten recht naar de zaal… Ik moest verschrikkelijk slikken en was blij en vond het oh zo jammer dat ik geen plek in het midden had, want nu kon ik het, gelukkig en jammer genoeg, allemaal net niet goed zien.

‘Vrijdag’ van Hugo Claus. Dat mooie toneelstuk. Het ging vanaf het billenmoment compleet aan mij voorbij. En ik schaamde me ten opzichte van Josien die naast mij zat. Net of mijn hunkering om goed naar dat fraaie kontje te kijken iets afdeed aan wat ik voor Josien voelde. Helemaal niets dus. Eigenlijk hoefde ik me helemaal niet te schamen. Maar dat deed ik toch.

Volgens mij vinden die blote acteurs en actrices op het toneel het ook wel erg leuk om mij zo in verwarring te brengen!

Als ik van tevoren weet dat er veel bloot zit aan te komen in een toneelvoorstelling, dan weet ik niet zeker of ik kaartjes ga kopen. Of…voor mij alleen; zonder Josien? Mmm, dat voelt helemaal niet fijn.