Gisteren een stukje over de piepjonge nieuwe artistiek directeur van het Noord Nederlands Toneel in de Volkrant. Wat voor stress leeft er onder acteurs en regisseurs? Dat moet enorm zijn. Vandaag lees ik over een theaterproductie waar ik graag kaartjes voor gekocht zou hebben. De voorstelling wordt afgeblazen. Het zou de binnenkomer moeten zijn van de nieuwe artistiek directeur Julie van den Berghe. De voorstellingen werd afgezegd omdat men niet zeker is van de geboden kwaliteit. Bovendien lees ik dat er met de nieuwe artistieke leider gesprekken gevoerd worden over haar toekomst. Ik krijg het er Spaans benauwd van. Vreesde ik in het verleden dat men achter mijn rug om, in stilte, aan mijn kwaliteiten twijfelde, bij deze nieuwe, piepjonge, artistiek leider staat haar mogelijke falen breed uitgemeten in de krant. Dat gaat ver. Wellicht dat het NNT zichzelf eens flink achter de oren moet krabben en moet nadenken over de vraag: Hoe breng ik jong talent tot bloei. Ik denk dat ze daar de verkeerde weg gekozen hebben. Wat moet zo’n jonge vrouw een enorme stress ervaren. Het siddert door mijn botten.

Wat betreft werkstress ben ik zonder meer ervaringsdeskundige. Ik werkte bij een detacheerder en werd bij een grote bank voor een enorm tarief per uur weggezet. Vergelijkenderwijs met andere collega’s zat ik er voor een koopje, maar voor mijn eigen gevoel was dat bedrag enorm. Ik moest van mezelf een prestatie neerzetten die in verhouding stond tot dat astronomische tarief.  Ik had het gevoel dat ik aan alle kanten faalde. Een lange tijd leefde ik in hoogspanning en tegen overspannen aan.  In werkelijkheid functioneerde ik helemaal niet slecht.  Maar dat stresserige gevoel van immer falen heeft mij lange tijd in mijn carrière begeleid.

Bij Julie van den Berghe komen mijn door stress gedreven fantasieën uit. Haar, in hun ogen, falen wordt haar niet binnenskamers medegedeeld, maar van de daken geschreeuwd. Ik vind dat men zo niet met iemand moet omgaan. Wellicht is ze zelf ook niet zo’n makkelijk persoon, maar iemands vermeende falen zo breed en luid uitmeten, vind ik eerlijk gezegd niet kunnen.

Jammer trouwens, ik had echt gehoopt dat dat toneelstuk wel op de planken kwam. Een stuk van Federico Garcia Lorca. Zo’n schrijver waar je veel over gehoord hebt, maar nog nooit iets van hebt gelezen. Tenminste ik niet. Wel Spaanse films gezien waarin de suggestie werd gewekt dat hij erin voorkwam. Vaak enorm poetische films. Ik had ‘Het huis van Bernarda Alba’ graag gezien… Dat huis blijft nu voor mij gesloten.