Vraag je mij naar het mooiste lied dat ooit is geschreven, dan twijfel ik daar niet lang over: Het laatste Letzte Lied van Richard Strauss; Im Abendrot. Er bestaat echt geen lied dat mooier is. Ik zeg dat inmiddels al zo’n jaar of twintig, dan kan je aannemen dat ik het meen. Richard Strauss schreef goddelijke muziek voor sopraan. Zijn liederen en rollen voor mannenstemmen…nou ja, daar wil ik het nog weleens over hebben…ik ben er in ieder geval niet zo gek op. Maar wat hij voor sopranen schreef is echt doorgaans absoluut de top. De man was dan ook getrouwd met één van de beroemdste sopranen die destijds op de wereld rondliep. Best een goed huwelijk want ze bleven bij elkaar tot de dood er een einde aan maakte. Een waardeloos huwelijk als je de memoires van Alma Mahler mag geloven. Het doet er niet toe; Het beste schreef hij voor sopraan. In Der Rosenkavelier laat hij zelfs de rol van het testosteron mannetje zingen door een sopraan. Dat resulteert in een prachtig sopraan-sopraan liefdesduet waar de stemmen tegen elkaar aan leunen, om elkaar heen dansen en tegen elkaar aan schuren. Heerlijk. Een duet dat je door moeilijke tijden heen helpt.

Als de Nationale Opera een opera van Strauss uitvoert, dan ben ik erbij. Ik ben gek op Der Rosenkavelier met het testosteron-sopraan-mannetje maar ook op twee vroege opera’s Elektra en Salome. Van alle drie de opera’s heb ik uitvoeringen in de Stopera gezien. Ik heb wat met vrouwen, maar Richard Strauss had nog veel meer met vrouwen. Elektra en Salome stammen uit dezelfde periode. De vroege Strauss. In die periode was de componist gecharmeerd van wat experimentelere muziek die soms wat atonaal aandoet.

De laatste keer dat ik kaartjes kocht voor Salome is een paar jaar geleden. Enkele weken voor de uitvoering kregen wij een brief thuis die ons waarschuwde voor wat we te zien zouden krijgen. Ik koester mijzelf als een ruimdenkend mens dus wuifde de waarschuwing weg. Josien ook trouwens. Maar de voorstelling bleek niet zozeer schokkend, maar dodelijk saai. Een wanvertoning. Geregisseerd door een man die juist hersteld was van een diepe psychiatrische inzinking. Waarom had de nationale opera deze man de opdracht gegeven om Salome te regisseren? Wij begrepen er niets van. De muziek leed onder de dramatische regie. Het was echt niet om aan te zien en dat leidde zo verschrikkelijk af, dat de muziek niet meer klonk. Een afgang van jewelste.

Dit seizoen een nieuwe enscenering en uitvoering van Salome. Omzichtig meldde ik dat aan Josien. Ze reageerde zoals ik verwachtte: Dat nooit meer. Maar, begon ik, met een nieuwe enscenering. Kijk, dat vond ze wel leuk. Van wie dan precies? Van Ivo van Hove. Shit! Shit! En nog eens shit! Dat is die regisseur die zijn actrices op het toneel laat schijten en die zijn actrices door de blauwe verf laat rollen. Dat is die regisseur waarbij je na een kwartier al compleet de draad kwijt bent en waarvan de acteurs dan zeggen: De man moet dit maken om zichzelf te ontwikkelen als regisseur.”  Die regisseur dus. Maar…probeerde ik, Ivo van Hove is wereldvermaard…

Ik weet niet of ik Josien zo ver kan krijgen dat ze nog een keer zo’n Salome avontuur met mij aangaat. Zeker niet nu Ivo van Hove in de picture is. Jammer, want de muziek is zo mooi!