La Traviata is een van de lijntjes tussen mij en mijn zwaarmoedige oudste zoon. Wordt de opera in de buurt uitgevoerd, dan zitten wij steevast samen in de zaal. Maar ook als ze de opera wat minder in de buurt uitvoeren, willen we er wel samen graag naartoe reizen. Zoals naar Essen, een half jaar geleden. Of naar Detmold. Gelukkig heeft elk Duits gat haar eigen operahuis met operagezelschap en symfonieorkest. Heus niet allemaal van de hoogste kwaliteit, maar altijd nog heel veel beter dan bijna niets zoals in Nederland. Trouwens, over top gesproken, in Essen zit wel degelijk een topgezelschap. Met onze eigen Karin Strobos in het vaste gezelschap, om maar eens een naam te noemen. In het Aaltotheater in Essen brengt men ongeveer dezelfde kwaliteit als in de Stopera maar dan voor de helft van de prijs. Opera is in Duitsland goed te betalen en je kunt vanaf elke rang de boventiteling goed lezen. Kom daar maar eens om in de Stopera!

Pas na het overlijden van mijn vader werd ik gegrepen door opera. Ik had geen enkel contact meer met mijn pa toen hij zichzelf inlegde in alcohol. Alleen vlak voor zijn dood sloeg mijn tante Nel alarm. We zijn toen naar hem toegegaan om polshoogte te nemen. Hopeloos, constateerden we. Twee weken later was ik erbij toen hij zijn laatste adem toegediend kreeg en mechanisch weer uitblies. Hij liet mij stapels opera’s na. La Traviata greep mij meteen naar de strot. Mijn oudste zoon en ik luisterden naar de muziek waar mijn pa zo gek op was. Mijn zoon een jaar of twaalf en ik, zijn vader, 25 jaar ouder. We werden er samen, tegelijkertijd, verliefd op. En sindsdien is deze Verdi opera een van de lijntjes tussen ons.

We gaven mijn zoon voor zijn verjaardag een origineel cadeau; Naar La Traviata met zijn pa. In de buurt was geen uitvoering te vinden. Maar wel in New York. En vliegreis naar New York alleen om in de Met een opera te zien, ging wat ver, maar gelukkig was er in Tuschinsky een directe verbinding met New York zodat wij in de bioscoopzaal de voorstelling konden meemaken. Die was ronduit fantastisch. We zagen de enscenering van Willy Decker voor de derde keer, maar dat verveelde nog steeds niet. Twee keer hadden we hem in de Stopera gezien en nu dus in de Met in New York. Terwijl pappa Germond aan Valérie vraagt om haar liefde te offeren voor het geluk van zijn familie, biggelde de tranen langs zijn wangen. Het is zo verschrikkelijk mooi. De dood is zo dichtbij. In het zicht van de dood wordt het leven mooier. Verdi wist die gevoelens in muziek te vangen. Heus wel een beetje overdreven. Maar wie kan dat nou schelen; la Traviata is een van de lichtpuntjes in het zware leven van mijn oudste…

Volgend jaar gaat de Nederlandse Reisopera hem uitvoeren. Rond zijn verjaardag. Moet je eens raden wie dat gaan zien…