Op één dag na, precies 20 jaar geleden, kreeg ik een fantastische uitvoering van Parsifal van Josien op CD cadeau. Ik was al helemaal gegrepen door Wagners Siegfried en Lohengrin, maar Parsifal was nieuw. De ouverture is zo sacraal. De hemel breekt open op de muziek van Parsifal. De ouverture duurt meer dan een kwartier. Nog niemand heeft er iets gezegd of gezongen en toch is alles al duidelijk. Alles wat Richard Wagner wilde zeggen. De woorden die hij bij zijn opera schreef zijn een slap aftreksel van de muziek. De woorden vertellen een schier onbegrijpelijk verhaal over een reine dwaas. Maar de muziek… De muziek is hemels. Was je nog niet spiritueel dan word je het wel als de koperblazers inzetten. Prachtig. Omdat ik die eerste kant van de CD zo mooi vond, draaide ik hem keer op keer opnieuw en steeds weer trof me dat geweldige gevoel van even niet meer op de wereld te zijn en één te worden met het al.

Een paar weken later hadden Josien en ik ons weekendje zonder kinderen gepland. Naar Antwerpen. De jongens verheugden zich er enorm op om of bij oma of bij grootmoeder te mogen logeren. Wij verheugden ons enorm in een weekendje zonder dat we jongetjes moesten verzorgen. En zo togen wij, met de muziek van Wagner in de autoradio naar Antwerpen en zette wij onze tent op op de stadscamping. Dat het sanitair best bar en boos was, kon ons even helemaal niet deren.

Met z’n tweetjes wandelden we naar de Kathedraal en hadden er graag wat franken voor over om hem van binnen te bezichtigen. En toen stuitte we op twee onvergetelijke doeken van Rubens. Aan de linkerkant voor het koor de Kruisoprichting en aan de rechterkant van het koor de kruisafname. Wat een schilderijen! Zo midden in de actie geschilderd. Het zweet in de oksel van de kale krachtpatser bij de Kruisoprichting kan je ruiken. Jezus verbijt de pijn en verwacht nog meer pijn als hij rechtop staat. Wagners muziek zwelt aan en schiet naar onverwachte hoogte terwijl het tempo steeds gedragen blijft. Je voelt Jezus sidderen van angst en pijn; ook Jezus was (voor even) maar een mens! En vervolgens door naar de kruisafname. Even het koor oversteken in de kathedraal… Nooit zo’n absoluut lijk gezien op een schilderij. Morsdood is jezus en iedereen treurt. Voorzichtig laten ze het lichaam zakken. Ondertussen neemt de intensiteit van de muziek weer af maar zo prachtig, zo verschrikkelijk mooi, zo hemels. Parsifal en de twee doeken in de kathedraal van Antwerpen zijn voor immer met elkaar verbonden.

We zijn nu op vakantie in Saumur aan de Loire. We bezochten net de plaatselijke Petruskerk. De schilder van het schilderij dat in deze kerk hangt, was zo te zien ook erg getroffen door de doeken in de Antwerpse kathedraal… Bij mij gaat in mijn hoofd geen Parsifal spelen als ik dit doek zie, maar grappig is het wel.