Als er één woord is dat bij mij tot verwarring leidt, dan is het wel ‘passie’. Ik heb er volkomen tegengestelde associaties bij. Aan de ene kant zie ik vooral hartstocht. Ik doe dingen graag met hartstocht; met passie. Als je iets met passie doet, dan ga je er helemaal voor. Dat is fijn! Dat is een betekenis die veel mensen omarmen. Onze grootste grutter geeft smakeloos en laf brood enigszins cachet door er een etiket ‘Liefde en passie’ op te plakken. Dat kopen de mensen graag. Passie is fijn om te voelen. Passie leidt tot een ongekend geluksgevoel dat binnenkomt via je zintuigen; het geeft kleur aan je leven. Het tegengestelde aan passie is saai en niet-betrokken. Wie wil er nu saai en niet-betrokken zijn? Mensen leven vol passie zelfs als dat niet zo is. Want als je eigenlijk een saai en doodgewoon leven leidt, dan maak je je zelf nog wijs dat het een leven vol passie is. Overigens, ik leidt een leven vol passie!

Die andere betekenis van passie heb ik jarenlang genegeerd. Ik kon dat gewoon niet rijmen met wat er gebeurde. Bach’s Mattheus Passion is mij met de paplepel ingegeven. Het begon allemaal in de zomervakantie van heel erg lang geleden. Wij gingen als gezin een week muziekmaken samen met veel andere gezinnen. Mijn moeder ging muziekspelen. Wij, als kinderen, werden vermaakt. Een week vol muziek en spelen buiten in de duinen. Daar hoorde ik voor het eerst ‘Erbarme dich’. Alsof ik opnieuw geboren werd. Zo voelde die muziek. Op mijn twaalfde durfde men het aan om mij mee te nemen naar een uitvoering van de Mattheus. Ik zat de drie uur op het puntje van mijn stoel en wilde geen noot missen. Zelfs niet toen mijn kleine jongenskontje echt begon te protesteren tegen het lange zitten. Dat woord Passion…ik vermoedde wel dat het iets met het woord Passie te maken had, maar dat negeerde ik omdat ik het lijdensverhaal van Jezus, Bach’s muziek en passie niet met elkaar kon rijmen.

Oké, zowel het lijdensverhaal van Jezus, als ‘hartstocht’ is dus allebei passie. Het moet maar.

Vanaf het moment ik in het concertgebouw mijn eerste Mattheus zat te beluisteren, kwam de ontkerkeling goed op gang. Hoe leger de kerken raakten, hoe voller de zalen zaten waar de Mattheus Passion werd opgevoerd. Een echte hype. Een welkome hype. Nu heeft elk gat zijn eigen Mattheus. En elke uitvoering is uitverkocht. De Mattheus heeft de rol van de kerk overgenomen. De paasdiensten die de lente aankondigden is vervangen door een uitvoering van Bachs meesterwerk.

Maar het bleef toch allemaal een beetje elitair. De zalen zitten wel vol, maar niet vol met iedereen. Grote groepen mensen hebben niets met Bachs muziek. Ze gunnen het zichzelf niet of ze zijn er niet gevoelig voor. Daarom bedacht de EO ‘The Passion’. Met populaire liedjes gezongen door populaire zangers en zangeressen wordt het lijdensverhaal van Jezus naverteld. De EO heeft er een happening van gemaakt met rechtstreekse uitzending op de televisie. Een binnenstad wordt er voor afgesloten en duizenden mensen staan langs de kant. Een waanzinnig succes! Het EO concept wordt nu overgenomen door andere landen. Het kerkelijke paasritueel dat ervoor zorgt dat we weer gezond en fris aan een nieuw groei-jaar beginnen, lijkt definitief overgenomen door muziek. Ik ben er blij mee! Ik ben een gepassioneerd muziekliefhebber!