Gezien mijn pa – noem iets en hij was eraan verslaafd – ben ik genetisch belast. Gelukkig is mijn verslaving niet zo slopend als die van mijn vroeg gestorven pa; mijn verslaving pleegt geen roofbouw op mijn, of andermans, lichaam en leven. Gelukkig maar. Mij kost mijn verslaving alleen maar tijd. En eigenlijk vind ik de tijd die ik aan mijn verslaving besteed, nuttig. Ontspannend. Ik ben gewoon heel gelukkig met mijn verslaving. Ik ben namelijk verslaafd aan YouTube. Grote delen van mijn avond zit ik te kijken naar filmpjes die andere mensen, waar ook ter wereld, gepost hebben en ik geniet ervan. De onderwerpen komen in golven. Het ligt er een beetje aan wat je de laatste keer gezocht hebt en wat je als laatste gezien hebt.

In de loop der tijden heb ik slagers in alle soorten en maten aan het werk gezien. Zag ik hoe vlijmscherpe messen zich een weg zochten langs de ribben van een dood dier. Ik heb alle mogelijke gebak en taarten zien bakken en decoreren. Ik heb kunstig snoep zien maken; zuurtjes met het koppetje van een pandabeertje in het midden, bijvoorbeeld. Ik heb gezien hoe een gitaar en een viool gebouwd werd. Een revolver die mogelijk nog van Clint Eastwood in ‘The Good, the Bad and the Ugly geweest moet zijn, maar dan in het echt, die heb ik gerestaureerd zien worden tot hij weer leek op het ding dat ‘Blondy’ zo snel uit zijn holster kon trekken. Ik heb prachtige opera-aria’s gezien en diverse uitvoeringen met elkaar vergeleken. Ik durf zonder meer te zeggen dat ik een absolute kenner ben van Richard Strauss’ laatste Letzte Lied Abendrot, want ik heb alle mogelijke uitvoeringen naast elkaar gelegd. Alle tempi met elkaar bestudeerd.  Ik heb de mooiste objecten zien ontstaan in de Youtube handen van verschrikkelijk handige en artistieke mannen aan de draaibank. Kortom…mijn verslaving is helemaal zo gek nog niet.

De laatste tijd kwam ik op het idee om popmuziek waar ik vroeger veel om gaf, opnieuw te gaan herontdekken. Aanvankelijk viel deze zoektocht een beetje tegen; datgene wat ik er destijds in hoorde, dat bleek helemaal weg of lang niet zo lekker als het toen klonk. Op een goed moment kwam ik op het idee om van liedjes die wel zo ongeveer een beetje overeind waren gebleven het woord ‘cover’ in te typen. Dat bracht mij bij ongekend talent. Bij Johanna en Klara Söderberg uit Stockholm. Die twee meiden bleken in staat om de originele song in de schaduw van hun cover te zetten. Heel bijzonder. En omdat ze nu nog maar best jong zijn en Youtube dus al bestond in de tijd dat ze tienertjes waren en omdat ze toen al hadden ontdekt hoe lekker ze konden zingen, vindt je filmpjes van het duo toen ze nog vrolijke middelbare scholieren waren. Tegen de achtergrond van de bossen rondom Stockholm zingen ze de sterren van de hemel.

Ze blijken er een handje naar te hebben om, nu ze volwassen zijn en zichzelf First Aid Kit noemen, om de moeilijkere, niet zo lekker klinkende nummers van grote sterren uit het verleden nieuw leven in te blazen. Wat mij opvalt is dat ze in de tekst en de muziek zoeken naar de bedoeling van de oorspronkelijke ster en de song vervolgens vervolmaken tot een absoluut hoogtepunt. Bij de uitreiking in Zweden van een prestigieuze prijs voor popmuziek aan Patti Smith, vertolkte ze het liet ‘Dancing Barefoot’. Wat Patti Smith probeerde met dat lied, voeren die meiden uit; ze laten het lied ontploffen. Op een fantastische manier. Een ander lied waar ik echt wel van onder de indruk ben is ‘Running up that hill’ van Kate Bush. Ze weten het te vormen tot een heerlijk lied terwijl het toch vrij moeilijke kost is wat Kate Bush laat horen.

Ik ben wel blij met mijn verslaving. Voorlopig blijf ik helemaal verknocht aan Youtube!