Heb ik mijn kinderen grootgebracht met de wereldliteratuur? Wellicht had ik dat wel gewild, maar uiteindelijk is het niets geworden. Mijn kinderen werden stuk voor stuk gegrepen door wiskunde, natuurkunde en techniek. Ze vonden alle drie algoritmes mateloos veel interessanter dan een gedicht van Gerrit Achterberg.

Maar ik deed mijn best. Toen ze nog heel klein waren vertelde ik ze tijdens het uitbuiken aan tafel soms een verhaaltje. Ze waren losjes gebaseerd op televisieseries. Zorro was bijvoorbeeld heel populair. Maar ook Odysseus. Ik plukte hier en daar een verhaaltje uit de Odysseus en vertelde het alsof het een aflevering was van een televisieserie. Odysseus werd voor hun Ojesuis. ‘Wil je een verhaal van Ojesuis vertellen?’ vroegen ze dan.

Rond diezelfde tijd ontdekten we bij toeval dat Ton Lutz de Odysseus voorlas op de radio. Heel laat op de avond. Omdat we op dat tijdstip wilden slapen, namen we alle afleveringen op. De bandjes met daarop de (bijna) volledige Odysseus, stonden netjes in het gelid in onze kast.

Onze Rinke, met de zeegroene ogen, wilde altijd net zo slim zijn als zijn broers. Dat was hij ook, maar dat voelde hij niet zo; want hij wist immers veel minder; de eerstvolgende broer was al minstens twee jaar verder dan hij. Daarom lette hij bij alles bijzonder goed op. Omdat al dat opletten veel energie kostte, moest hij vaak ontspannen. Dan nam hij een bandje Odysseus, zette de koptelefoon op, stak zijn duim in zijn mond, drukte zijn knuffel tegen zich aan, en liet het verhaal over zich komen. Wij, als ouders die onze kinderen graag wat cultuur meegaven, zagen dat graag gebeuren. Alleen het laatste hoofdstuk, daar hadden we problemen mee. Wereldliteratuur, oké, maar je kan het ook overdrijven, vonden we. Dat laatste hoofdstuk vonden we echt niet geschikt voor een kind van zijn leeftijd.  We namen het laatste bandje weg en legde het ergens waar hij niet bij kon.

Ondertussen luisterde hij het ene bandje na het andere. En als hij aan het einde van de reeks kwam, dan wist hij dat er een aflevering ontbrak, maar accepteerde het dat we die aflevering niet meer hadden. En dan begon hij weer van voren af aan. Zo kwam het dat we een kind van acht hadden die de Odysseus van buiten kende, (minus het laatste bandje). Toen we op school kwamen voor een tafeltjesgesprek, was zijn leraar ietwat ontdaan. Hij wilde de klas verhalen uit de Griekse oudheid vertellen, maar Rinke bleek hem in alles de baas. De wijsneus! Die verhalen kende hij veel beter dan de meester. Nou, dat klopte dus!

Toen hij wat ouder was, hebben we hem ook het laatste bandje gegeven. Hij ging luisteren en hoorde hoe alle vrijers werden afgeslacht. Dat de slavinnen werden opgehangen en hoe ze bengelden in de wind. Dat Odysseus samen met Telemachos tot zijn enkels in het bloed stond. Josien en ik konden aan zijn gezicht niet zien of hij het ons kwalijk nam dat wij hem dat laatste bandje hadden onthouden. We hebben het gedaan en hebben er geen spijt van.

De voortreffelijke voorlezing door Ton Lutz werd later op CD uitgebracht. Hij staat in onze kast. Eigenlijk hebben we maar een heel klein stukje geluisterd; we misten het kraken en piepen van de radio en bandjes, denk ik. Ondanks dat het zo fantastisch wordt voorgelezen. Ojesuis!