Ik ben diabetespatiënt en tegelijkertijd heb ik ook verhoogd cholesterol in mijn bloed. Daar moet iets aan gedaan want beide aandoeningen zorgen ervoor dat je aderen dichtslibben en dat wil je niet want dan krijg je problemen met je hart en kan je eerder doodgaan. En ik wil blijven leven. Laat dat duidelijk zijn. Voor mijn diabetes krijg ik een pilletje. Tweemaal daags metformine. Dat klaarde de klus want het bracht mijn suikerspiegel naar een aanvaardbaar niveau. Nauwelijks bijwerkingen en hatsee!

Regelmatige controle hoort erbij en toen dook dus dat verhoogd cholesterol op. Ook een pilletje. Atorvastatine. (Als patiënt leer je de pillenfabriek foutloos spellen). Het blijkt maar een heel klein pilletje te zijn. Past makkelijk op het topje van je vinger. Dat in tegenstelling tot metformine. Dat lijkt wel een oliebol; nou ja, een stevige paracetamol. Wat kan zo’n klein pilletje nou voor kwaad? Maar wat gebeurt op oudejaarsavond…Ik kan ineens nauwelijks meer overeind blijven. Mijn ogen vallen dicht. Gesuis in mijn oren. Ik probeer de jongens en het spel dat we spelen te volgen maar alles gebeurt in een mist. (Ik versla twee volwassen zonen en Josien met rummikub, terwijl ik mijn ogen niet open kan houden!) Ik begrijp het niet. Wellicht iets met de suikerspiegel. Ik prik me even ter controle… De schrik van mijn leven. Door mijn aderen stroomt suiker in plaats van bloed. Meteen de oliebollen (zonder suiker) aan de kant gezet. Meteen een sloot water gedronken en de trap op en neer gelopen. Na een grote plas kom ik weer iets tot mezelf. Maar ik ben bang.

De volgende dag weer meten. Het blijft zo astronomisch hoog, dat suikerpercentage, dat ik in lichte paniek raak. De meetresultaten door de dag heen, zijn constant dramatisch. Ineens begin ik de atorvastatine te verdenken. Ik heb contact met de huisartsenpost. ‘Nou, daar heb ik nog nooit van gehoord dat het aan atorvastatine ligt, maar ik kijk even…momentje…oei…je hebt gelijk, is een bijwerking’.

Deze jongen, slim als hij is, peutert de bijsluiter uit de doos pillen. Die zit nog strak opgevouwen want waarom zou een geletterd iemand, die een paar jaar doorgestudeerd heeft… Waarom zou deze jongen die een gezin heeft helpen grootbrengen en een goedbetaalde baan heeft, in Godsnaam een bijsluiter lezen? En daar staat het met koeienletters: Bijwerkingen die vaak voorkomen: Een verhoging van de bloedsuikerspiegel. Het is daarom van belang dat u dit goed in de gaten houdt…

Moet je dit medicijn dus voorschrijven aan een diabetespatiënt. Nee natuurlijk. Of misschien, ja. Want statistisch gezien gaat het maar tussen één en negen op de honderd keer fout, zo staat in de bijsluiter. Veel mensen hebben er dus (waarschijnlijk) baat bij. Ik voelde me toch boos worden op apotheker en voorschrijver. Terecht? Natuurlijk hebben zij een verantwoordelijkheid. Maar…waarom heb ik niet meteen de bijsluiter gelezen? Die stoppen ze er toch niet voor niets bij?

De verantwoordelijkheid bij de ander leggen is wel makkelijk, maar je bent toch uiteindelijk zelf verantwoordelijk voor je eigen lichaam en wat je erin stopt. Nu nog zorgen dat ik de atorvastatine kwijtraak. Bloedsuiker percentage: (zojuist gemeten, nuchter) net onder de tien; veel en veel te hoog. Ik stuur zo even een mailtje naar de apotheek…