Afgelopen weekend was ik in Parijs. Wat is Parijs als je niet het Louvre hebt bezocht? Ik wist dat er een omvangrijke collectie Nederlandse meesters was, maar op de één of andere manier had ik die collectie nog nooit gezien. De roering rond ‘Maerten en Oopjen’ hadden me extra benieuwd gemaakt. In het Parijse Louvre moesten ze wel heel erg begaan zijn met ‘onze’ Rembrandt. Frankrijk wilde koste wat koste voorkomen dat de schilderijen alleen naar het Rijksmuseum gingen…

Het Louvre is zo immens groot. Ik wist het wel, maar als je eenmaal onder die piramide staat, dan besef je dat pas weer. Op de plattegrondjes één Hollandse meester: De Kantwerkster van Vermeer. Eigenlijk het enige aanknopingspunt dat je voor deze meesterwerken naar een uithoek in het museum moet. Dat had ik er graag voor over. De Richelieu kant. Alle roltrappen op. In de nok van het museum. Naarmate ik hoger kwam, des te stiller werd het…

Maar ben je dan op die derde verdieping aangekomen en loop je de eerste zaal in…dan valt je mond open… de eregalerij: Daar hangen ze! Met alle egards die ze verdienen! Prachtig uiitgelicht…. Maar niet heus! Nee hoor. Zo zit het helemaal niet. Om bij de Nederlandse meesterwerken uit de zeventiende eeuw te komen, moet je een zaal of tien door. In twee, en soms drie, rijen boven elkaar hangen de schilderijen. Vaak zo slecht uitgelicht dat je door de schittering van lak en verf het schilderij nauwelijks kan zien. Ook de Rembrandts hangen in een klein zaaltje. Kris kras door en boven elkaar. Een stuk of vijftien, schat ik zo, waaronder het bad van Batsheba; één van de mooiste schilderijen uit de kunstgeschiedenis. Zelden zag ik een geschilderde vrouw zo vrouw zijn of zag ik zoveel innerlijke strijd op een gezicht. Er stond wel op het bijschrift dat het om een belangrijk schilderij ging, heus wel…maar dat kon je zeker niet afleiden aan hoe en waar het opgehangen was.

Gelukkig kon ik op een bankje voor haar plaatsnemen en heb ik een tijd kunnen kijken. Ongestoord, want vrijwel niemand komt er. Ja, vier gapende verdwaalde japanse toeristen die het wel zo’n beetje gehad hadden met dat Louvre. Ongeïnteresseerd schuifelden ze voorbij…alweer schilderijen…gaap, gaap!

Ik vroeg me af hoe ze in dit zaaltje plek gaan maken voor ‘Maerten en Oopjen’. Toch geen kleine schilderijen…

Nee, ik ben het eens met Jan Six in de Volkskrant van afgelopen zaterdag; die deal tussen Nederland en Frankrijk is echt helemaal niets. Het spijt me, want ik wou dat het anders was. Volgens mij zit het Louvre absoluut niet te wachten op nog meer Rembrandts.