Socialisten slaan vooral elkaar voor de kop. Dat zeiden we toen ik me nog heel erg links voelde. De wereldrevolutie lag nog onder handbereik. En het was waar, van die socialisten die altijd ruzie hadden. Ik ben naar congressen geweest voor Zuid Amerika. In die periode leed dat continent nog onder ijzeren vuisten van diverse dictators. Sprekers waren er van diverse socialistische stromingen. Iedereen werd uitgefloten behalve onze eigen partij. Dat vond ik toen heel gewoon en mijn politieke vrienden ook.

Een vriend van me was lid van de ANJV. De jeugdbond van de communistische partij, en ik liep mee. Zo was ik in die dagen. Mijn vriend is inmiddels overleden en ik ben al heel lang lid van de PvdA. Hij heeft het niet meer hoeven meemaken dat ik een revisionist werd.

Zijn de socialisten milder geworden? Het lijkt er een beetje op.

Nieuwe groepen maken zich tegenwoordig belachelijk. Of ‘nieuwe’..? Nee, oude, of…ouderen. Je zou het niet verwachten maar ouderenpartijen gaan rollebollend over straat. Enkele jaren geleden was er het debacle met de ouderenpartij. Die partij was zomaar met een aantal zetels in de kamer gekomen. Zoals verwacht ging het eerste half jaar best aardig, maar toen begon het gerommel. De ene grijsaard viel over de andere. Er werd de macht gegrepen; er vonden paleisrevoluties plaats; leden scheidden zich af. Grijsaards met rode konen en ogen vol verwijt op de Nederlandse televisie. Je zou denken, dat was het dan met de oudere partijen; wie wil daar nog op stemmen…

Dat werd enkele jaren later duidelijk: Henk Krol en zijn 50+ partij. Leuzen als ‘Blijf van mijn poen af’ deden het erg goed en ook Henk Krol kwam met een aantal gelijkgestemden in de kamer. Geen gekrakeel onderling, dat moet ik zeggen; voor gekrakeel zorgde Henk zelf wel. Henk bleek een afwijkende interpretatie te hebben over het woordje ‘mijn’ in: ‘Blijf van mijn poen af’. Zijn poen bleek ook het pensioengeld te bevatten dat eigenlijk toekwam aan zijn medewerkers bij de Gay-krant. Om zijn krant overeind te houden had hij geen pensioen afgedragen terwijl hij er zelf, zo te zien, best warmpjes bijzat. Ouderenpartijen, zelfs nu ik zelf tot de doelgroep behoor, moet ik er nog weinig van hebben.

Vandaag lees ik dat ‘mevrouw Poetin’ van zich afbijt… Mevrouw Poetin heet in werkelijkheid Liane de Haan en ze is directeur van de ouderenbond ANBO. In de Volkskrant van vandaag staat er een heel artikel over. Dat zijn artikelen waar je schuin doorheen kan; eigenlijk weet je al lang wat er staat. Steekwoorden komen voorbij als: ‘Stalinistisch’, Mevrouw Poetin, doelbewuste hetze…etc. Wat wel opvalt zijn de vele verwijzingen naar Rusland en het socialisme. De ouderen hebben het slaan op elkaars hersenpan dan ook van de socialisten afgekeken!

Je zou denken dat ouderen milder worden en dat ze eerder bereid zijn tot een compromis… Ik las in ‘Ik kom terug’ van Adriaan van Dis dat als je ouder wordt, je langzaam inkookt tot een bouillonblokje van jezelf. Niet toleranter en milder, maar starder en meer overtuigd van eigen gelijk. Dat zie je in die ouderenpartijen dus ook terug.