Je zit je tegenover je vrouw. De kinderen liggen in bed. Je kijkt of ze slapen. Complete ontspanning in de gezichtjes. Zachtjes kus je hun voorhoofd. Je kruipt terug naar je vrouw. ‘We zijn het verplicht aan onze kinderen’, fluister je. ‘We zitten nu drie jaar in dit rotkamp. We hebben nauwelijks te eten. De kinderen kunnen niet naar school. Over een paar jaar is het te laat. Er is geen enkele kans dat we ooit weer naar huis kunnen. Nu we nog ietsje geld hebben moeten we het wagen. We moeten onze kinderen een kans geven.’ Zo zou ik gezeten hebben tegenover mijn vrouw als ik in vergelijkbare omstandigheden was geweest als zoveel vluchtelingen die nu in het grensgebied met Syrie in Turkije zitten. Mijn vrouw zou heel erg bezorgd zijn; de reis is zo gevaarlijk en de kinderen hebben al zoveel meegemaakt. We weten wat we nu hebben, maar niet wat we straks kunnen krijgen. Dan zou mijn vrouw beseffen dat ze nu niets hebben en ook geen kans en zouden we besluiten om ergens anders ons heil te zoeken. Zo zou dat ongetwijfeld bij ons gegaan zijn.

Na een barre tocht kom je uiteindelijk in Nederland aan. Mazzel dat je het überhaupt gehaald hebt en dat jullie allemaal nog redelijk gezond zijn. Langs de kant van de weg vlakbij de sporthal mensen met bordjes in het Arabisch ‘Welkom vluchtelingen’. Je moet je in het paradijs wanen. Met z’n allen in een sporthal, dat geeft niet veel privacy. Maar het is veilig en er is uitzicht op een menswaardig bestaan. De kinderen hebben een kans alleen al door hier te zijn. Maandag gaan ze al voor het eerst naar de nieuwe school.

De vooruitzichten zijn eindelijk gunstig. Een paar bedden verderop wordt zachtjes, maar onmiskenbaar gevrijd. Je hoopt dat de kinderen doorslapen want hoe leg je dat nou uit. De wat zwaardere buurman ligt al diep te slapen, hoor je. Het zou best kunnen dat je vrouw wakker ligt van zijn gesnurk…dat is het laatste wat je denkt voordat je wegglijd…Vrede…Veiligheid…

Een knal, zo verschrikkelijk hard dat je meteen rechtop zit zonder te beseffen waar je bent. Instinctief wil je de kinderen pakken en je vrouw uit bed trekken en vluchten. Je hele wezen is daar nog steeds op ingesteld.

De regering wil niet luisteren naar de bevolking. Democratie ammehoela. We leven in een land met een nepparlement met neppolitici. Ze voeren niet de wil uit van het volk, maar ze zitten er voor zichzelf! Zakkenvullen, dat doen ze. Eerst jezelf lekker in de picture spelen in het parlement, en dan rijk worden in het bedrijfsleven.

Omdat de regering en het parlement niet luistert, moeten we zelf actie ondernemen. Die politici maken het die gelukszoekers die ons hier overstromen veel te aantrekkelijk. Hebben ze nou nog steeds niet door dat we overspoeld worden door de Islam? We willen niet dat de sharia wordt ingevoerd maar die neppolitici doen niets om al die moslims tegen te houden… Bestorm de sporthal en gooi met vuurwerk naar slapende parasieten!

Wie doet er mee met de PVV? Voor Volk en Vaderland: Houzee, houzee, houzee.