Ons huizenblok heeft een prijs gewonnen en dus zochten de mensen van AT5 bewoners. J. en ik zijn bewoners. Wij wonen in het meest karakteristieke deeltje van het huis.
De plaatselijke televisiezender kwam enkele weken vooraf al polsen of ze bij en in ons thuis mochten filmen. En J. zei onverbiddelijk: Nee. Geen poppenkast in ons huis. Al dat gedoe. Maar de prijsuitreiking kwam dichterbij en de leden van het televisieteam hadden toch echt ons huis op de korrel en dus vroegen ze aan iemand van de bewonerscommissie of zij aan ons wilde vragen of wij niet ons huis wilde laten filmen en of ze dan een paar vraagjes aan ons als bewoners mochten stellen. Maar ook via via was mijn geliefde J. onverbiddelijk. Maar de datum van de prijsuitreiking kwam dichter en dichterbij en AT5 had toch echt ons huis in het vizier. Toen kregen we een mailtje van medebewoner en onderzoeker van ‘ons’ museum T. AT5 had hem gevraagd of die bewoners van dat hele karakteristieke deel van het woonblok (wij dus) niet hun woning wilden openstellen en of ze dan niet meteen wat vraagjes mochten stellen voor hun televisieprogramma. Wie kan T. iets weigeren? Wij in ieder geval niet en dus stemden we een dag voor het gebeuren alsnog in met het algehele televisiegedoe. Wauw. Deze jongen ging zomaar een televisiester worden!
Afgelopen zaterdag, dus. Samen zette J. en ik onze schouders eronder. De wereld moest niet gaan denken dat we viespeuken zijn of een rommelig huis hebben. Over onze smaak qua inrichting maakte we ons geen zorgen (eigenlijk gewoon geen tijd om over na te denken), maar het gevoel dat geheel Nederland over ons zou oordelen, dat speelde wel. We ruimden de keuken en de huiskamer en de hal op. Boenden de vloeren, en poetsten de meubels, gaven het toilet een ware makeover (mmmm kan dat?) kortom, we werkten ons in het zweet. Om half vier zouden ze komen, de televisieploeg en alle genodigden en om twee uur blonk ons huis ons tegemoet. Ja, J. en ik stonden stijf van de stress. Snel schone kleren aan. Maar toen belde buurman R. aan. Of ik even met de auto samen met hem een nieuw gekochte lamp wilde ophalen. Maar om half vier komt AT5, probeerde ik. Zijn we al lang weer terug. Inderdaad de winkel was nauwelijks ver weg maar té ver om sjouwend met een lamp af te leggen. Dus stapten we in de auto en reden naar de winkel aan de rand van de Jordaan. Toen we weer wegreden bleek de één na de andere straat afgesloten en opgebroken. Steeds verder drongen wij zowel de Jordaan als mijn nachtmerrie binnen; te laat weer thuis zijn. Maar gelukkig overzag buurman R. mijn psychische slagveld en gaf wat kleine aanwijzingen die ons uit het Amsterdamse labyrint leidde.
En toen was daar AT5. Met presentatrice Anneloes (geloof ik, want wie luistert op zo’n moment naar een naam). Niet alleen AT5 was er maar ook wethouder Laurens Ivens en ex-minister en plaaggeest van mijn partijleider van destijds Maxime Verhagen. Presentatrice Anneloes (or whatever) bleek geen Eva Jinek want de ex-minister en wethouder schoven Anneloes aan de kant en namen het interviewheft volledig van haar over. Overdonderd stamelde ik het eerste antwoord op hun vraag, maar gelukkig herpakte ik me en over het vervolg van het gesprek was deze jongen best tevreden.
’s Avonds de uitzending. Ik was vol in beeld. Moeilijk om naar te kijken, vond ik. Ik hoorde mezelf onwennig het antwoord op de eerste vraag formuleren. Dat was het dus. De rest was weggeknipt. Je deed het goed! Hoorde ik van alle kanten, maar ik hoorde mijn zenuwen en bovendien wist ik dat ik in het weggeknipte deel interessante dingen zei.
Televisiester, tsja…