Gisterenavond keek ik naar het eerste stukje van Pauw. Dat ging over de brand in de Notre Dame in Parijs. Eigenlijk wist niemand er iets over te zeggen. Wat kan je erover zeggen? Ik werd vanochtend wakker met het besef dat één van de grote cultuurmonumenten van West-Europa naar de kloten was. Ik voel me leeg. Dieptreurig. Zelfs de roman die ik nu lees speelt zich voor een klein stukje af in deze kathedraal. Geen woorden voor, dus. Waarom zou ik er dan tijd aan besteden? Misschien blij dat ik niet al te lang geleden nog door de kerk gelopen heb en al haar schoonheid het haar omvang bewonderd heb. Een soort van waardig afscheid. De Notre Dame kan weer herbouwd worden, las ik net. Maar ze zal nooit meer zijn wat ze was. Ze zag eruit, daar op dat kleine eilandje in de Seine, als een rots; als iets dat niet verdwijnen kon. Na gisteren blijkt ze fragiel en sterfelijk.