Als je de mogelijkheid hebt om de grootste te zien, dan moet je het zeker niet laten en daarom reisden we gisteren af naar Beauvais. Een reis van pak‘em beet vijftig kilometer vanaf de plek waar we onze tent hebben neergezet. Inderdaad, de kathedraal van Beauvais is de grootste. Punt. Zeker niet de mooiste en al helemaal niet de meest interessante. De grootste. Dat heeft hij in het verleden al een aantal keren met instorting moeten bekopen. Ook vandaag de dag zijn ze er niet helemaal gerust op of hij het wel houdt. Diverse ondersteuning is recentelijk aangebracht om de kerk niet te laten instorten. En dan heb ik het niet over instortingsgevaar door achterstallig onderhoud zoals de kathedraal van Senlis. Nee, puur de constructie. Die deugd niet. Zolang de kathedraal van Beauvais overeind blijft is hij de grootste…dat is zo. De grootste bezienswaardigheid in de kathedraal is een astronomische klok. Hij stamde uit de negentiende eeuw en alle toen mogelijke en bekende metingen in tijd zijn er op de reusachtige klok te zien. Maar het leukste gebeurde toen we de kathedraal hadden verlaten en zomaar het naastgelegen museum La Quadri Latère binnen liepen.
Wie had ooit van dit museum gehoord? Wij niet, in ieder geval. Het museum is over restanten van oude romeinse opgravingen heen gebouwd. Daarnaast hield men museumruimte over en die wordt met tijdelijke tentoonstellingen gevuld. Gisteren was er een tentoonstelling van Italiaanse zeventiende-eeuwse kunst. Wij keken onze ogen uit. Wij zijn best gewend aan zeventiende-eeuwse kunst. De tijd van onze grote meesters. Ik wist niet dat de kunst van de Nederlandse meesters zo extreem verschilde van wat er in Italië gemaakt werd. Daarom viel onze mond open bij zoveel moois. Want dat was het. Een kleurgebruik en een mise-en-scene in de schilderijen die ik gewoon niet kende.
Neem bijvoorbeeld dit schilderij van Bernardo Cavallino (1616–1656). Het stelt Judith voor met het afgehakte hoofd van Holofernes. De ontzetting staat nog op haar gezicht te lezen, maar tegelijkertijd de wilskracht. Ze heeft de legeraanvoerder Holofernes van Nebudkanezer moeten verleiden om hem zijn hoofd te kunnen afhakken. Daarmee voorkwam ze de totale nederlaag van het joodse volk. Het lukte Judith om Holofernes eerder dronken dan geil te krijgen en zo behield zo ook haar kuisheid. Maar het afhakken van dat hoofd ging haar, zoals te zien op dit schilderij, niet makkelijk af.
Een ander schilderij dat mij trof was een schilderij van Alessandro Rosi (1627-1697). Het stelt de heilige familie voor. Het gaat me om de blik en houding van Maria. Die vind ik ongekend. Wordt Maria doorgaans weergegeven als een volgzame, liefdevolle verzorgende vrouw, bij Rosi dus helemaal niet. Met trotse blik kijkt ze de wereld in. Ze heerst over zichzelf en waakt over haar kind. Een strijdbare, zelfbewuste vrouw. Ongekend! We hebben er een tijd naar staan kijken. Ook omdat we niet goed begrepen wat het kindeke Jezus in zijn hand heeft. Iets van een rammelaar verwacht je, maar het lijkt meer op een tand van een wild zwijn. Eigenlijk hebben we geen idee wat het is.
Vooral de onverwachte tentoonstelling maakt ons uitstapje naar Beauvais meer dan geslaagd!