We waren allemaal een jongetje of een meisje of iets er tussenin en we werden allemaal een man, een vrouw of anderszins volwassen. Dat punt waarop je volwassen wordt gaat meestal met horten en stoten: Je beleeft je eerste grote liefde, je raakt onbedoeld zwanger, je wordt door je ouders het huis uitgezet. Allemaal dingen die de overgang naar volwassenheid markeren en je vaak niet wil meemaken als je nog kind bent. We maken allemaal wel zoiets mee en daarom niet zo gek dat veel verhalen die we op één of andere manier aan elkaar vertellen daarover gaan en we die verhalen graag tot ons nemen; we houden van herkenning en we willen graag weten hoe anderen ermee omgaan. Een speciaal sub-genre van deze verhalen is hoe een beroemdheid volwassen werd en toen zijn of haar ding ging doen. De laatste tijd heb ik er wel een paar gezien en ze maakten veel indruk op me. “Becoming Jane” bijvoorbeeld, heb ik al een tijdje geleden gezien en gaat over een vurige liefde die Jane Austen zou hebben beleefd waarop ze de rest van haar – single – schrijversloopbaan kon teren. Kort geleden zag ik “Becoming Astrid”. Een film over de jeugd van Astrid Lindgren en de worsteling die ze moest voeren toen ze ongewenst zwanger werd. De film “The Fabelmans” past wel een beetje in het rijtje, maar ook weer helemaal niet.

“The Fabelmans” van Steven Spielberg gaat over de jeugd van een jongen die filmmaker wil worden en laat zien waar hij in dat groeiproces mee van doen kreeg. Gezien de vele overeenkomsten lijkt het evident dat we te maken hebben met een autobiografie en dat hoofdpersoon Sammy Fabelmans eigenlijk Steven Spielberg is. Toch wil ik hier niet aan omdat als je de biografie van Spielberg leest, je ook schijnbaar weer veel verschillen tegenkomt. Misschien moeten we daar ook niet te lang bij stilstaan en de film bekijken zoals hij zich aan ons voordoet. Dat betekent wel dat de film eindigt als de hoofdpersoon een baantje bij een televisiestation heeft gekregen om ‘iets’ in een televisieserie te doen. Of hij daarna de beroemde Spielberg wordt, weten we in dat geval dus niet…

Als Sammy Fabelmans als klein jongetje samen met zijn ouders voor het eerst naar de bioscoop gaat en ziet hoe een trein en een auto crashen, is hij zo gefascineerd dat hij de crash met zijn modeltreinbaan reconstrueert en dat met de filmcamera van zijn vader filmt. Vanaf dat moment staat het leven van het opgroeiende jongetje in het teken van de film. Zijn zachtaardige vader kan dat filmen niet anders als een leuke hobby zien. Zelf is hij één van de pioniers van de computerindustrie die toen nog helemaal in de kinderschoenen stond. Oom Benny is de beste vriend van vader en aanvankelijk ook werknemer in het bedrijf dat vader eerst had. Moeder heeft onvervulde ambities om pianiste te zijn. Sammy groeit op in een joods gezin met drie zussen. Het gezin verhuist heel regelmatig en steeds lukt het om oom Benny mee te laten verhuizen. Moeder heeft een verhouding met oom Benny en als het op een gegeven moment niet lukt om oom Benny met het gezin mee te laten verhuizen, kiest moeder voor Benny. Ondertussen maakt Sammy film na film en laat hij zijn vrienden en kennissen meespelen. Hij is op zoek naar een manier om alles zo realistisch en mooi mogelijk over te laten komen en na verloop van tijd ontdekt hij dat hij in staat is om met film alles te vertellen wat hij maar wil.

Ik vond het een erge mooie, heel persoonlijke film. Voor de vrouwen naast ons, gebeurde er waarschijnlijk wat te weinig want na een uurtje hadden ze het wel gehad en was hun sociale telefoonleven een stuk interessanter dan de film. Ik was erg te spreken over Paul Dano die de rol van vader Fabelman speelde. Ook de joodse sfeer was goed getroffen in het gezin. Ook in Amerika blijkt het antisemitisme terug van nooit weggeweest.

Deze film vind ik een aanrader.