Volgens mij heb ik er een speciaal talent voor; activiteiten op (bijna) professioneel niveau ontplooien terwijl ik er niet voor opgeleid ben. Dat brengt dus best veel stress met zich mee en het is best arrogant van mezelf want ik meng me in discussies terwijl ik er eigenlijk te weinig verstand van heb. Allerlei studies waar Nederlandse taal en letterkunde iets mee te maken heeft, ben ik begonnen maar heb ze nooit afgemaakt. Een beetje geschiedenis, maar in de marge. Daarna sociale academie. Die heb ik wel afgemaakt; was ook niet zo heel moeilijk, moet ik zeggen. Misschien dat ik er daarom wel nooit iets mee gedaan heb. Nooit ben ik maatschappelijk werker geworden. Ik hou eigenlijk van complexe problemen, denk ik…ik weet het eigenlijk niet. Nee, deze jongen ging de automatisering in. Ik had mezelf leren programmeren in wat populaire computertalen en ik kon aan de slag. Dat heeft een hoop stress opgeleverd zo werken tussen de informatici. Ik voelde me altijd de mindere en had altijd het idee dat ik er weinig van terecht bracht. Dat iedereen uitermate tevreden over me was kon mij er niet van overtuigen dat ik  het ook goed deed. Ik dacht dat het aan mijn persoonlijkheid lag. Ik ben een aimabel persoon. Niet echt iets om verschrikkelijk trots op te zijn. Iets heel anders dan een Casanova…eigenlijk meer het tegenovergestelde. Een persoon die makkelijk ‘aardig’ gevonden wordt. Pas nu, nu ik echt op alle vlakken goed functioneer in de automatisering ben ik ervan overtuigd dat ik best goed ben in het vak waar ik mezelf voor opgeleid heb. Hoewel…zelf opgeleid…in de loop van de tijd heb ik natuurlijk wel heel veel cursussen gedaan. Die stress van het verleden ligt gelukkig achter me.

Nu die stress achter me ligt, is het precies het goede moment om te kijken hoe ik opnieuw iets kan gaan doen waar ik helemaal niet voor opgeleid ben. Wat dacht je van kunsthistoricus spelen? Ik ben erg geïnteresseerd in kunst, dat heus wel, maar om nou te zeggen dat ik ook maar iets van een kunsthistoricus heb, nee dat niet. Toegegeven, sinds ik deze website heb, schrijf ik veel over kunsthistorische zaken, dus wellicht dat er nu mensen zijn die denken dat ik meer van kunst weet dan in werkelijkheid het geval is. Hoe dan ook, ik woon in het mooiste wooncomplex van Amsterdam. (Oké, het koninklijk paleis op de Dam is mooier, maar ga daar maar eens in wonen…) Ik woon in het arbeiderspaleis en ik voel me bevoorrecht. Een arbeiderspaleis waarin een museum gevestigd is gespecialiseerd in de kunststroming waaruit de architectuur van het wooncomplex voortkwam. De directie van het museum ken ik al jaren en ik heb het museum zien groeien van gerestaureerd postkantoortje tot een museum met een vaste collectie en wisselende tentoonstellingen. En omdat ik persoonlijke banden voel met een kunstenaar waarover in de toekomst een tentoonstelling wordt georganiseerd, ben ik gevraagd om in de werkgroep te stappen om de tentoonstelling vorm te geven…Moi…Ik dus. Dat voelt best als een verantwoordelijkheid. Wat weet ik van de onderzoeksmethoden en technieken van kunsthistorici? Niets dus. Stress. Veel lezen.

Ik ben nu onderweg naar het kunsthistorisch archief in Den Haag. Ik ga het daar opgeslagen archief van een bepaalde beeldhouwer bekijken die iets speciaals had met de kunstenaar waar ik naar op zoek ben. N. gaat me helpen.  Gelukkig!