Ik was haar destijds op één van de social media tegen het lijf gelopen. Vriendin N. uit Teheran. We kenden elkaar nog maar nauwelijks en toen hadden we het al over eten. Koken is haar hobby. Voor de grap vroeg ze ons bij haar te komen eten. Toen we uitgelachen waren, dachten we: Waarom ook niet. Dus boekten we een hotel in Teheran en een vlucht en reden we een maandje later in de zeer vroege ochtend in een taxi door de nog slapende stad naar ons hotel in het zo verre Iran. Toch best een onderneming want hoewel de internationale verhoudingen al lang niet meer zo gespannen waren als ze ooit geweest waren, werd Iran in die dagen door de internationale gemeenschap nog steeds beschouwd als een schurkenstaat. Geen bankverhoudingen, bijvoorbeeld. Dus hadden we her en der in onze bagage briefjes van vijftig euro gestopt die we konden wisselen voor Iraans geld. Hoewel ik mijn eerste buitenlandse reizen niet anders wist dan dat ik naar de bank moest om mijn guldens te wisselen, is het in ons huidige tijdsgewricht met pinpassen en geldautomaten heel erg onwerkelijk om met pakjes euro’s rond te lopen die je dan moet wisselen. Maar het vreemdste was natuurlijk geliefde J. die in Teheran haar haar moest bedekken met een sluier. Het stond haar goed, trouwens.

Vriendin N. bleek een stevige jonge knappe vrouw. Ze woonde samen met haar dochtertje M. in een kleine flat ergens in Teheran met uitzicht op een parkje. N. lag destijds in vechtscheiding met de vader van M. en omdat het familierecht anders georganiseerd is dan wij hier rechtvaardig vinden, vreesde N. voortdurend dat ze van dochter M. gescheiden zou worden omdat papa haar op zou eisen. Echt een rotsituatie voor onze vriendin. Vreemd genoeg maakten we in haar huis kennis met vriend (?) R. Een ontzettende aardige kerel, daar niet van, maar wat deed hij daar? Naar later bleek hadden vriendin N. en R. compleet, helemaal, absoluut niets met elkaar. Wie was R.? Toch geheime dienst die een oogje in het zeil hield? Dat weerhield N. helemaal niet om ons een fantastische heerlijke schransmaaltijd voor te zetten.

Een jaartje later schreef ze me dat ze wilde emigreren samen met dochterlief. We verkenden de mogelijkheden. Die zijn teleurstellend. Omdat ik haar wat dat betreft weinig kon bieden…verwaterde ons contact.

En toen werd er zomaar een Iraanse generaal geliquideerd op bevel van impulsieve president Trump en dus moest Iran wel terugslaan. En dus was er luchtdoelraket-operator die vreesde dat Teheran geraakt zou worden door een raket en toen meende hij zo’n raket te herkennen maar het was een passagiersvliegtuig en het vliegtuig schoot hij neer… en ondertussen moet vriendin N. zien te overleven. Ik heb zo met haar te doen. Wat zal ze in angst zitten. En onder die omstandigheden nam vriendin N. ineens weer contact met me op. Wat me wel duidelijk is, is dat ze bang is dat er iemand met ons gesprek meeluistert. Ze praat slechts over koetjes en kalfjes terwijl ze zo verschrikkelijk blij zei te zijn dat we weer contact hadden. Wat wil vriendin N.? Wil ze nog steeds emigreren? Hoe dan? Wil ze mij vragen van J. te scheiden en met haar te trouwen? (out-of-the-question!) Maar hoe zou het dan moeten gaan tussen ons? Zou ze dat ook met mij naar bed… Hoho De Klerk. Eventjes rustig blijven. Vriendin N. heeft niets gevraagd en ook niets voorgesteld. Over de plantjes in de tuin hebben we het gehad… Meer niet!